Ύποπτοι και Φίλοι - Απόσπασμα 06

Ο διοικητής καλωσόρισε τη Σοφία. Της είχε αδυναμία και πάντα την επαινούσε για το ζήλο που επιδείκνυε σε κάθε υπόθεση που αναλάμβανε.
Εκείνο το πρωινό δεν ήταν μόνος στο γραφείο. Απέναντι του στεκόταν ένας μεγαλόσωμος νεαρός άνδρας που η Σοφία δεν είχε ξαναδεί.
Ο διοικητής έσπευσε να κάνει τις συστάσεις.
-Αστυνόμε, αυτή είναι η εξαίρετη συνάδελφος για την οποία σου μίλησα. Η αστυνόμος Σοφία Καλλίτση.
Στη συνέχεια, στράφηκε προς τη Σοφία:
-Ο αστυνόμος Φάνης Παχούμης ανήκει στο τμήμα εξερευνήσεων της Δ.Ε.Ε. Ήρθε από την Αθήνα για να βοηθήσει.
Ο νεαρός άνδρας έτεινε το χέρι του προς τη Σοφία λέγοντας χαμογελαστά πως χάρηκε για τη γνωριμία. Εκείνη από την άλλη, που είχε μείνει άναυδη, δεν κατάφερε να πει το ίδιο παρά μόνο να κάνει μηχανικά την ίδια κίνηση ώστε να πραγματοποιηθεί η χειραψία.
-Λοιπόν, Σοφία, είμαι σίγουρος ότι θα έχουμε μια άψογη συνεργασία.
Κι ο διοικητής δεν έχασε την ευκαιρία να τον διαβεβαιώσει γι' αυτό.
Όταν επέστρεψε στο γραφείο της, η Σοφία ξέσπασε στον Πέτρο.
-Η γνωστή σου μάλλον το άνοιξε το στοματάκι της.
-Η Νάντια;
-Ε, ποιος άλλος; Για να στέλνουν έναν άσχετο για να μας ελέγξει;
-Γιατί τον αποκαλείς άσχετο; Μπορεί να 'ναι ικανός και ν' αποδειχθεί χρήσιμος συνεργάτης.
-Άσε με ρε Πέτρο. Εμείς τόσο καιρό πασχίζουμε μ' αυτήν την υπόθεση και δε βγάζουμε άκρη και τώρα, ο Αθηναίος θα κουνήσει απλά τα χέρια και θα λύσει το μυστήριο;
Ο Πέτρος δε μπορούσε να δικαιολογήσει την έκρηξη της Σοφίας.
-Γιατί αντιδράς τόσο αρνητικά;
-Δεν καταλαβαίνεις; Αφενός δε μου αρέσει καθόλου να μ' ελέγχουν στη δουλειά μου άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα για το ποια είμαι και τι έχω κάνει μέχρι στιγμής κι αφετέρου, για να καθίσω και να τον κατατοπίσω πλήρως ώστε να μπορεί ν' ακολουθήσει, πρέπει ν' αφιερώσω πολύ χρόνο κι η έρευνα θα μείνει στάσιμη γι' αυτό το διάστημα.
-Πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό. Αν σου φαίνεται χρονοβόρο να τον ενημερώσεις για την υπόθεση, αναλαμβάνω να το κάνω εγώ. Απλό!
Η Σοφία δε μίλησε. Μονάχα έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό σα να' θελε να διώξει από μέσα της αυτό που την ενοχλούσε.
-Μ' έχει κυριεύσει το άγχος, είπε με ήπιο τόνο.
Ο Πέτρος συμφώνησε με μια κίνηση του κεφαλιού του.
-Είναι που δε μ' αρέσουν οι αλλαγές.
-Κακώς!
-Λες, ε;
-Λέω! Γιατί τις περισσότερες φορές γίνονται για καλό.
-Να, να τώρα θα το πεις! Το βλέπω!, είπε γελώντας η Σοφία.
Ο Πέτρος άρχισε κι αυτός να γελά χωρίς να ξέρει το λόγο.
-Ποιοοο;
-Για το προξενιό... Παραδέξου το, θα το έλεγες, έτσι δεν είναι.
Οι δυο τους ξέσπασαν σε ασυγκράτητα γέλια. Το είχαν ανάγκη. Και οι δυο!

***
Τελειώνοντας τη βάρδια της η Σοφία μπήκε στο αυτοκίνητό της κι ήταν έτοιμη να ξεκινήσει, όταν ένα ρυθμικό χτύπημα στο τζάμι τη σταμάτησε.
Ήταν ο Φάνης, ο νέος συνεργάτης που της χαμογελούσε.
Η Σοφία πάτησε ένα κουμπί και το τζάμι αυτόματα υποχώρησε. Έτσι μπορούσε να τον δει καθαρά.
-Φεύγεις, ε; της είπε κι η φωνή του ήταν τόσο βαριά που έφτασε στ' αυτιά της Σοφίας σαν ένα ενοχλητικό βουητό.
Εκείνη έγνεψε καταφατικά με μια κίνηση του κεφαλιού της ενώ περίμενε ν' ακούσει το επόμενο σχόλιο του. Τελικά, ο Φάνης ήθελε να της ζητήσει μια χάρη.
-Να, έλεγα μήπως, δηλαδή..., άρχισε διστακτικά. Αν έχεις χρόνο μέσα στο Σαββατοκύριακο να βρεθούμε για να με κατατοπίσεις σχετικά με την έρευνα.
«Ήταν που θα το αναλάμβανε ο Πέτρος...», ήταν η πρώτη σκέψη της Σοφίας.
Ο Φάνης συνέχισε να δικαιολογείται.
-Απλώς εγώ το σκέφτηκα σαν ευκαιρία για να γνωριστούμε αφού θα συνεργαστούμε. Αν μπορούσες να μου κάνεις και μια μικρή ξενάγηση στην πόλη γιατί πέρα από τον Λευκό Πύργο και την Καμάρα δεν ξέρω τίποτα άλλο για να πω την αλήθεια.
Η Σοφία έκρυψε επιτυχώς τη δυσανασχέτησή της.
-Δώσε μου τον αριθμό του κινητού σου και θα σε πάρω για να κανονίσουμε, οk;
Εκείνος έδειξε να ευχαριστήθηκε προσωρινά κι ύστερα, άρχισε πάλι:
-Αν μπορείς, έτσι; Δε θέλω να σου δημιουργήσω κάποιο πρόβλημα.
«Δεν έχω γκόμενο αν αυτό εννοείς», σκέφτηκε η Σοφία κι αμέσως μετά, αφού τον «καθησύχασε» γι' ακόμη μια φορά πως όλα ήταν σε τάξη, τον αποχαιρέτισε.
Στη διαδρομή ως το σπίτι της, δε σταμάτησε να μιλά με τον εαυτό της.
-Νόμιζες πως θα τη γλίτωνες, Σοφάκι. Έπεσες έξω! Τέλος πάντων. Έτσι κι αλλιώς δεν είχα κανονίσει τίποτα για το Σαββατοκύριακο. Θα κάνω παρέα με τον Φάνη, τον μεγαλόκαρδο γίγαντα. Που να 'ξερες, Πέτρο τι μου 'λαχε! Ραντεβού δεν ήθελες να μου κανονίσεις, ε, ραντεβού θα βγω τελικά. Ωωωωχ, Παναγίτσα μου!
... και μετά της ήρθε μια εικόνα στο μυαλό με τον Φάνη γονατιστό μπροστά της κρατώντας ένα δαχτυλίδι αρραβώνων.
-Λεεεες; είπε και γέλασε κοροϊδευτικά.

***

Ένας άνδρας, μια γυναίκα, ένα Σαββατοκύριακο. Τόσο μακριά τα σώματα, τόσο κοντά οι σκέψεις!
Ο Αλέξης κι η Λένα είχαν φτάσει στο τετράστερο ξενοδοχείο της Χαλκιδικής τ' οποίο έσφυζε από κόσμο. Οι περισσότεροι ήταν τουρίστες από το εξωτερικό. Η συμπαθέστατη ρεσεψιονίστ τους υποδέχτηκε στ' αγγλικά κι όταν κατάλαβε πως το ζευγάρι ήταν Έλληνες εξέφρασε τον ενθουσιασμό της χωρίς ενδοιασμούς.
Η Λένα πήρε στα χέρια της το κλειδί του δωματίου κι ένιωσε μια ανείπωτη χαρά να την πλημμυρίζει. Ήταν σα να συνειδητοποιούσε εκείνη τη στιγμή τι της συνέβαινε. Το ήθελε πολύ αυτό το ρομαντικό διήμερο με τον αγαπημένο της. Είχαν καιρό να κάνουν κάτι οι δυο τους. Το τελευταίο διάστημα το είχαν περάσει με πολλούς καβγάδες οπότε αυτή ήταν η ιδανική ευκαιρία για ν' αναζωπυρώσουν τη σχέση τους.
Πριν ανεβούν στο δωμάτιο που βρισκόταν στον τρίτο όροφο, η Λένα επέμεναν να περάσουν από το χώρο ευεξίας ώστε να κλείσουν ραντεβού για SPA. Ο Αλέξης δεν είχε σκοπό να της χαλάσει χατίρι και γι' αυτό εκείνη τον αντάμειψε μ' ένα γλυκό φιλί.
Το ραντεβού κανονίστηκε για την ίδια μέρα στις πέντε. Σειρά είχε τώρα να δουν σε ποιο δωμάτιο θα περνούσαν τη νύχτα τους. Δεν απογοητεύτηκαν από το θέαμα. Το δωμάτιο ήταν άνετο κι ευρύχωρο. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι σε αποχρώσεις του μπεζ και του καφέ, τα έπιπλα, καφέ κι αυτά έμοιαζαν καινούρια. Οι χρυσοκέντητες κουρτίνες ήταν ασορτί με το πάπλωμα που σκέπαζε το κρεβάτι. Το μπάνιο μεγάλο, άστραφτε από καθαριότητα ενώ το ατού του ήταν η μπανιέρα- υδρομασάζ.
Η Λένα ανακαλύπτοντας το πλεονέκτημα του μπάνιου χαμογέλασε πονηρά στον Αλέξη και 'κεινος είδε τα μεγάλα καστανά μάτια της ν' αποκτούν μια πράσινη λάμψη. Στην αρχή, τρόμαξε, μετά, προσγειώθηκε στην πραγματικότητα και μάλωσε τον εαυτό του σιωπηλά.
«Αυτή είναι η Λένα. Είμαι με τη Λένα», σκέφτηκε.
Κι ενώ ο Αλέξης ήταν με τη Λένα, η Σοφία ετοιμαζόταν να συναντήσει τον Φάνη.
Είχαν κανονίσει να γευματίσουν μαζί σ' ένα εστιατόριο της Λεωφόρου Νίκης με θέα τον Θερμαϊκό.
Είχαν δώσει ραντεβού μπροστά στην είσοδο του Λευκού Πύργου στις δύο κι η Σοφία έφτασε πρώτη πράγμα που τη δυσαρέστησε. Δεν είχε καμιά όρεξη να περιμένει μέσα στη ζέστη του μεσημεριού τον «κοκκινοτρίχη γίγαντα».
« Α, Σοφάκι, τι έχεις πάθει; Γιατί τον αντιπάθησες τόσο πολύ τον άνθρωπο; Δώσε του μια ευκαιρία. Μπορεί να 'ναι καλό παιδί και εκτός από συνάδελφοι, να γίνετε και φίλοι», είπε στον εαυτό της και πριν καλά καλά ολοκληρώσει τη σκέψη της, άκουσε τ' όνομά της. Γύρισε κι είδε τον Φάνη που ερχόταν προς το μέρος της.
-Ήμουν από την άλλη μεριά και χάζευα τα νερά, της είπε απολογητικά.
-Μην ανησυχείς. Μόλις ήρθα!
Ο Φάνης χαμογέλασε κι η Σοφία έφερε συνειρμικά στο νου της την εικόνα του SHREK, του πράσινου τέρατος των κινουμένων σχεδίων.
Περπάτησαν στην παραλία ο ένας πλάι στον άλλον μέχρι το εστιατόριο. Ο Φάνης αποδείχτηκε ευχάριστη παρέα αφού η ενέργεια του παρέσυρε τη Σοφία κι έδιωξε όλη εκείνη τη μουντάδα που είχε φορτωθεί από τις αρνητικές σκέψεις της.
Κάθισαν στο μπαλκόνι του εστιατορίου για ν' απολαμβάνουν τη θέα όσο θα τρώνε κι ο Φάνης μιλούσε... και μιλούσε. Κι αφού παρήγγειλαν, ο Φάνης συνέχιζε να μιλά. Η Σοφία έτρωγε κι άκουγε... μέχρι που έπαψε να τον παρακολουθεί κι άρχισε να ονειρεύεται. Φανταζόταν πως απέναντι της, στη θέση αυτού του καλοντυμένου ψηλού κι εύσωμου άνδρα με τα κοκκινωπά μαλλιά, τις φακίδες στο πρόσωπό του και τη μπάσα φωνή, καθόταν ένας άλλος άνδρας πολύ όμορφος με δυο μεγάλα γαλανά μάτια να την κοιτούν και να της υπόσχονται.
-Έτσι δεν είναι, Σοφία; Δίκιο δεν έχω;
Κι η Σοφία επανήλθε απότομα στην πραγματικότητα.
-Ναι, ναι, βέβαια, ψέλλισε κι ύστερα, σαν τιμωρημένο παιδί κατσούφιασε.
Ο Φάνης μιλούσε και δεν πρόσεξε την αλλαγή στη διάθεσή της!

***
Ο Φάνης πρότεινε να συνεχίσουν την έξοδό τους πίνοντας ένα καφέ στην παραλία της Κρήνης.
-Έχω ακούσει πολλά για την Κρήνη και για τα ωραία μπαρ κι εστιατόρια της αλλά δεν έτυχε ποτέ να τα επισκεφτώ. Τι λες;
Η Σοφία ήθελε πολύ ν' αρνηθεί μα δεν τα κατάφερε. Ο Φάνης είχε κι άλλο κρυμμένο άσσο στο μανίκι του.
-Να συζητήσουμε και για την υπόθεση. Εγώ σου τα είπα όλα. Σειρά σου τώρα...
Κι η Σοφία τον πίστεψε και τελικά, δέχτηκε. Αναγκαστικά θ' αποχωριζόταν τον πονοκέφαλο που την τυραννούσε αργότερα.
Συμφώνησαν να κινηθούν μ' ένα αυτοκίνητο κι επειδή η Σοφία είχε παρκάρει πιο κοντά στο σημείο όπου βρίσκονταν και γνώριζε το δρόμο, αποφάσισαν πως θα πήγαιναν με το δικό της.
Στη διαδρομή έβαλε μουσική ν' ακούγεται από το ραδιόφωνό της αλλά δυστυχώς για εκείνη, ο Φάνης δεν πτοήθηκε κι ακουγόταν κι η δική του μπάσα φωνή. Η Σοφία βλαστημούσε μέσα της την ώρα και τη στιγμή που δέχτηκε την πρότασή του για καφέ και φανταζόταν να σταματά σε ανύποπτη στιγμή το αυτοκίνητο και να τον πετά έξω με τις κλωτσιές.
Φτάνοντας ο Φάνης έδειξε να γοητεύεται από την ομορφιά της περιοχής. Μάλιστα διάλεξε ο ίδιος το καφέ όπου θα κάθονταν με μεγάλο ενθουσιασμό.
Αφού παρήγγειλαν δυο παγωμένους φραπέ, ακούστηκε για πρώτη φορά η φωνή της
Σοφίας. Δεν είχε σκοπό να τελειώσει τη «βόλτα» χωρίς να ενημερώσει τον Φάνη για την υπόθεση γιατί υπήρχε ο φόβος να της ζητήσει να την επαναλάβουν κι η Σοφία δεν ήταν διατεθειμένη να το επιχειρήσει ξανά.
Προς μεγάλη της έκπληξη ο Φάνης παρακολουθούσε τα λεγόμενα της μ' ενδιαφέρον και τη διέκοπτε μόνο για να υποβάλλει διευκρινιστικές ερωτήσεις. Οι ερωτήσεις αυτές ήταν εύστοχες κι η Σοφία συμπέρανε πως ο Φάνης μπορεί να είχε περίεργη συμπεριφορά αλλά στη δουλειά του έδινε βαρύτητα κι επεδείκνυε σοβαρότητα.
Ίσως λοιπόν, ο Φάνης να αποδεικνυόταν πολύτιμος συνεργάτης!
Αφού τελείωσαν και με τον καφέ τους , η Σοφία ανακουφισμένη τον μετέφερε με το αυτοκίνητό της εκεί όπου είχε παρκάρει ο Φάνης το δικό του. Αποχαιρετίστηκαν κι όταν έμεινε μόνη, η Σοφία έδιωξε την υπερένταση μ' έναν βαθύ αναστεναγμό.

***
Οι μέρες περνούσαν, ο Αλέξης παρέμενε στη σχέση με τη Λένα, η Σοφία έχτιζε τη δική της με το νέο της συνάδελφο.
-Ακολουθώ μια συγκεκριμένη τακτική στη δουλειά μου. Προσπαθώ να φτιάξω το ψυχολογικό προφίλ του δράστη με τη χρήση των ήδη υπαρχόντων δεδομένων. Όσον αφορά αυτή την υπόθεση, έχω σκεφτεί το εξής. Αν δεχτούμε ότι ο Σπύρος είναι ο δολοφόνος και γνωρίζει ότι βρισκόμαστε στα ίχνη του, τότε είναι φυσικό να κρύβεται και να μην προχωρεί σε νέο έγκλημα με το φόβο ότι αν κάτι πάει στραβά, θα μας δώσει τ' αποδεικτικά στοιχεία που αναζητούμε.
-Ελπίζω να μη μεταφράζω σωστά τη σκέψη σου, Φάνη. Δεν εννοείς πως συμφέρον για μας αποτελεί η διάπραξη ενός ακόμα φόνου.
-Ξέρω πως ακούγεται τρομακτικό. Όμως, δε μας βοηθά καθόλου στην περίπτωση αυτή το προφίλ του «φοβισμένου δολοφόνου». Πρέπει να βγει από το καβούκι του νομίζοντας πως δεν τον υποψιάζεται κανείς κι εμείς με μια αιφνίδια κίνηση να τον τσακώσουμε.
-Να φανταστώ πως εμμέσως κρίνεται η δουλειά μου αυτή τη στιγμή;
-Προς Θεού , Σοφία , δεν υπονοώ...
-Ναι, Φάνη, σίγουρα δεν υπονοείς. Θεωρείς πως η δική μου τακτική να ψάχνω μ' ανοιχτά χαρτιά για τον Σπύρο είναι αδύνατον να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ξεχνάς όμως, πως δεν είχα κανένα στοιχεία για το άτομό του. Έπρεπε να ρωτήσω για να μάθω, διαφορετικά πώς θα ξεκινούσα την έρευνα μου;
-Σωστό ήταν ν' απευθυνθείς πρώτα στην αρμόδια υπηρεσία κι ύστερα, να βγεις στους δρόμους...
-Ε, Φάνη ως εδώ, δε σου επιτρέπω.
-Μην αρπάζεσαι, Σοφία.
-Δε νομίζω ότι σου 'χω δώσει το δικαίωμα να μου μιλάς μ' αυτόν τον τρόπο κι ούτε να κρίνεις φυσικά τη δουλειά μου.
-Ηρέμησε, ηρέμησε! Εδώ είμαστε για να συνεργαστούμε κι όχι για να τσακωθούμε. Σου ζητώ συγγνώμη αν σε προσέβαλα. Εγώ απλώς εξέφρασα την άποψη μου.
Η Σοφία έδειχνε φανερά εκνευρισμένη. Ωστόσο, με μια βαθιά αναπνοή προσπάθησε να διώξει τη σύγχυσή της αφού δε θα οδηγούσε πουθενά η τεταμένη ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί μεταξύ τους.
Η συμπεριφορά του Φάνη της έμοιαζε αλαζονική.
«Ήρθε ο ξερόλας να μας μάθει τη δουλειά μας», σκεφτόταν.
Κι επειδή κι η μοίρα δε συμπαθεί τους αλαζόνες και τους ξερόλες, την ίδια στιγμή ήχησε στο γραφείο το κουδούνισμα του τηλεφώνου.
Απάντησε η Σοφία.
-Είμαι ο Δημήτρης, ο μπάρμαν από το MOSTRO στη Νεάπολη. Δεν ξέρω αν με θυμάστε. Χθες βράδυ πέρασε ο Σπύρος που ψάχνατε, από το μαγαζί. Δεν είπαμε πολλά γιατί γινόταν χαμός. Το μόνο που κατάφερα να μάθω είναι ότι από βδομάδα φεύγει στο εξωτερικό. Δε μου είπε ακριβώς για πού αλλά από τα συμφραζόμενα, μάλλον για Αλβανία το κόβω...
Η Σοφία κατέβασε το ακουστικό έχοντας ένα ειρωνικό μειδίαμα στις άκρες των χειλιών της. Κοίταξε τον Φάνη κι απλώς, πρόφερε:
-Όπως είπες κι εσύ, βγήκα στους δρόμους ψάχνοντας. Ξεχνάς μάλλον ότι ο δρόμος πάντα κάπου βγάζει.
Ο Φάνης δε μίλησε για να μην οξύνει τα πνεύματα, ήταν όμως φανερό από το ύφος του προσώπου του ότι σκεφτόταν:
«Εύχομαι, όχι σε αδιέξοδο».

***
Οι έρευνες τώρα έπρεπε να 'ναι εντατικές. Το σημείο ήταν κρίσιμο. Είχαν την ευκαιρία να πιάσουν επιτέλους το «φάντασμα» Σπύρος και οι κινήσεις τους έπρεπε να 'ναι πολύ προσεκτικές αλλά συγχρόνως γρήγορες και αποτελεσματικές.
Συναίσθημα και λογική στο εσωτερικό της Σοφίας είχαν έρθει σε σύγκρουση. Από τη μια, η συμπεριφορά του ξερόλα Φάνη της έδινε στα νεύρα από την άλλη, το μοίρασμα του βάρους της υπόθεσης της είχε φέρει μια ανέλπιστη ανακούφιση και της είχε δημιουργήσει ένα αίσθημα ασφάλειας. Βέβαια, ήταν πολύ πεισματάρα κι εγωίστρια για να παραδεχτεί τα οφέλη αυτής της συνεργασίας. Ακόμα κι όταν αντιλαμβανόταν τα σημάδια, τα έσπρωχνε βαθιά μέσα της με το φόβο μην ξεφύγει κάποιο προς την επιφάνεια.
Κι ο Φάνης όμως, βίωνε μια εσωτερική «τρικυμία». Για 'κεινον ίσως ήταν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Η Σοφία του άρεζε! Του άρεζε πολύ κι επικίνδυνα! Δεν είχε σκοπό να της το κρύψει αλλά τα βήματά του θα ήταν μελετημένα. Το πρώτο που είχε να κάνει ήταν να κοντρολάρει το συναίσθημα για να μη χάσει τον έλεγχο κι ύστερα, σιγά σιγά να της δώσει τα πρώτα στίγματα μέχρι ν' αποκαλυφθεί ολοκληρωτικά. Ο Φάνης ήταν αυστηρά μεθοδικός. Δεν άφηνε τίποτα στην τύχη του. Στη δουλειά αλλά και στον έρωτα λειτουργούσε με τον ίδιο τρόπο. Κι αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με την εξέλιξη των πραγμάτων αλλά και με το αποτέλεσμα. Ήταν σίγουρος πως ο δολοφόνος θα πιανόταν ή μάλλον, ότι θα τον έπιανε ο ίδιος γιατί ήταν πολύ καλός , ναι , ο καλύτερος στη δουλειά του, όπως πίστευε. Ήταν σίγουρος επίσης, πως η Σοφία θα έπεφτε στην αγκαλιά του. Πώς άλλωστε να του αντισταθεί; Ο Φάνης θα συλλάβει το δολοφόνο, η Σοφία θα τον θαυμάσει και θα πέσει στην αγκαλιά του. «Προσχεδιασμένο το κόλπο!», σκεφτόταν μ' ένα χαμόγελο γεμάτο δύναμη κι αυτοπεποίθηση. Κι ίσως να εξελίσσονταν μ' αυτόν τον τρόπο τα πράγματα
-ποιος ξέρεις;- αν εκείνη τη μέρα δεν...

Διαβάστε το Απόσπασμα 07