Ύποπτοι και Φίλοι - Απόσπασμα 08

Αν μια γυναίκα έχει μια συνηθισμένη εμφάνιση, με το κατάλληλο ένδυμα και το σωστό μακιγιάζ, μπορεί να γίνει όμορφη. Αν μια γυναίκα είναι όμορφη από τη φύση της, με το κατάλληλο ρούχο και το σωστό μακιγιάζ μπορεί ν' αποκτήσει μια ξεχωριστή εμφάνιση! Όπως και να 'χει η γυναίκα είναι ένα λουλούδι που για ν' αναδειχθεί η ομορφιά του θέλει περιποίηση.
Η Σοφία δεν ανήκε στην κατηγορία των γυναικών που ακολουθεί φανατικά τη μόδα, που κυκλοφορεί καθημερινά με ολοκληρωμένο μακιγιάζ και στημένο μαλλί. Ένα τζινάκι που να τονίζει το καλλίγραμμο σώμα της, ένα απλό τοπάκι και τ' αθλητικά της. Ένα απαλό κραγιόν, ελαφρύ ρουζ στα ζυγωματικά και λίγη μάσκαρα στις βλεφαρίδες για να τονίζονται τα καστανοπράσινα της μάτια. Αυτή ήταν η Σοφία στην καθημερινή ζωή! Όταν όμως, ετοιμαζόταν για να βγει το βράδυ... όπως εκείνο το βράδυ, μεταμορφωνόταν σε μια μικρή «θεά»!!!
Το εφαρμοστό σκούρο κόκκινο φόρεμα τόνιζε τις καμπύλες του σώματος της και ήταν δεδομένο πως θα σαγήνευε τα αρσενικά που θα συναντούσε απόψε. Τα ίσια μαύρα μαλλιά της τ' άφησε να κυλήσουν ως την πλάτη, κάτι σπάνιο για τη Σοφία που προτιμούσε την αλογοουρά. Στο μακιγιάζ έδωσε βάση στα αμυγδαλωτά της μάτια δίνοντας τους περισσότερη ένταση. Τα ψηλοτάκουνα πέδιλα της ήταν χρυσά, το ίδιο και το μικρό τσαντάκι που θα κρατούσε.
Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και χαμογέλασε με αυτοπεποίθηση. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας της ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. Ήταν έτοιμη, λοιπόν!
Σκέφτηκε πως θα ήταν ωραίο να την έβλεπε έτσι όμορφη ο Αλέξης. Φαντάστηκε πως τον συναντούσε στην είσοδο της πολυκατοικίας της όπως την προηγούμενη φορά κι έμενε με το στόμα ανοιχτό με την άψογη εμφάνισή της.
Το κινητό της κουδούνισε δυο φορές κι ύστερα, σταμάτησε. Ήταν το σινιάλο που είχαν συνεννοηθεί με τον Φάνη για να κατέβει. Πήρε το τσαντάκι της με τ΄ απαραίτητα και το δώρο για το ζευγάρι –ένα άρωμα για τον καθένα- κι έφυγε.
Όταν βγήκε από το ασανσέρ, αισθάνθηκε να την κυριεύει η αγωνία της αποδοχής. Ο Φάνης βρισκόταν στο αυτοκίνητό του και είχε καρφώσει το βλέμμα του πάνω της καθώς εκείνη τον πλησίαζε.
Η Σοφία δεν κατάφερε να μαντέψει τις σκέψεις του κι ο Φάνης δεν εξέφρασε τις εντυπώσεις του. Δεν της έκανε ούτε κομπλιμέντο. Η Σοφία πάγωσε με τη στάση του κι άρχισε να γεμίζει ανασφάλεια και ν' αναρωτιέται μήπως ο καθρέφτης της την είχε ξεγελάσει.
Όταν μπήκαν στο μπαρ, ένιωσε αμήχανα αφού όλοι γυρνούσαν και την κοιτούσαν και δεν ήταν σίγουρη αν την κορόιδευαν ή αν την θαύμαζαν. Μόνο όταν την πλησίασε η Μάνια να τη χαιρετίσει και της ψιθύρισε στο αυτί πως ήταν πανέμορφη, βρήκε ξανά την αυτοπεποίθησή της.
Το ζευγάρι είχε καλέσει συνολικά δώδεκα άτομα για να γιορτάσουν μαζί τους την επέτειό τους. Εκτός των παιδιών από το τμήμα, κάποιοι ήταν συνάδελφοι της Μάνιας, κάποιοι, φίλοι του ζευγαριού που η Σοφία συναντούσε για πρώτη φορά. Το κλίμα όμως, ήταν πολύ καλό και οι γνωριμίες άρχισαν σύντομα.
Η Σοφία απορροφήθηκε από την κουβέντα με μια συμπαθητική κοπέλα, συνάδελφο της Μάνιας και παραμέλησε τον Φάνη. Δεν ήθελε να το δείξει, όμως είχε πειραχτεί από τη συμπεριφορά του.
-Μαζευτείτε να βγάλουμε φωτογραφίες, είπε ο Πέτρος.
Πρώτα, ένας φίλος έβγαλε μόνο το ζευγάρι και στη συνέχεια, η ψηφιακή φωτογραφική πέρασε από τα χέρια του Φάνη και δυο άλλων οι οποίοι φωτογράφισαν όλη την παρέα.
Όσο προχωρούσε η νύχτα, η μουσική δυνάμωνε και κάποιοι θέλησαν να χορέψουν στους ρυθμούς των 80'ς.
-Εσείς δε χορεύετε, πουλάκια μου; ρώτησε ο Πέτρος τη Σοφία και τον Φάνη που κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον αμίλητοι.
Η Σοφία ενοχλήθηκε από την ερώτηση του Πέτρου αλλά δεν εξέφρασε κανένα παράπονο αφού δεν ήταν ο κατάλληλος χώρος και χρόνος.
-Τι πίνετε; συνέχισε ο Πέτρος.
-Εγώ, μαρτίνι, απάντησε η Σοφία.
-Ουίσκι, είπε νωχελικά ο Φάνης.
-Έχω κανονίσει να μας φέρουν σφηνάκια σε λίγο.
-Α, Πετράκη, θες να μας μεθύσεις, έτσι;
-Εσύ, Σοφία, δεν χρειάζεται ν' ανησυχείς. Έχεις το Φάνη που θα σε πάει σπίτι.
« Ααααα, δε θα τα πάμε καλά. Ο Πετράκης όλο υπονοούμενα είναι. Μου φαίνεται δε θα το γλιτώσει το κράξιμο τη Δευτέρα στο γραφείο. Φιρί φιρί το πάει να τ' ακούσει».
Η Σοφία είχε αρχίσει να καταλαβαίνει τις προθέσεις του φίλου της και δεν της άρεζαν καθόλου.
« Ξέρω τι θες να κάνεις, Πετράκη αλλά δεν πρόκειται να σου κάνω τη χάρη. Αν νομίζεις ότι θα πέσω στην αγκαλιά του Φάνη, είσαι πολύ γελασμένος».
-Ξέρετε ποιος δουλεύει στο μπαρ; Εκείνο το παιδί που ήρθε την προηγούμενη βδομάδα να καταθέσει για τον Φωτίδη...», άλλαξε θέμα ο Πέτρος.
-Ποιος; Ο Δημήτρης; ρώτησε η Σοφία και θέλησε να το επιβεβαιώσει η ίδια γυρνώντας προς το μπαρ.
Πράγματι, πίσω από τη μπάρα βρισκόταν ο Δημήτρης.
-Τι σύμπτωση! Πάω να του πω ένα γεια, είπε η Σοφία και χωρίς να περιμένει τις αντιδράσεις των δυο ανδρών, τους άφησε πίσω της.
Η παρουσία του Δημήτρη έμοιασε σωτήρια στη Σοφία που ήθελε απεγνωσμένα να ξεφύγει από τον κλοιό του βαριεστημένου Φάνη και του αισιόδοξου Πέτρου.
Πλησίασε το μπαρ χαμογελώντας.
-Τι σύμπτωση κι αυτή! Στη Νεάπολη δε δούλευες εσύ;
Ο νεαρός σήκωσε το κεφάλι από τα σφηνάκια που γέμιζε μ' ένα τιρκουάζ ποτό, άγνωστο στη Σοφία. Κάρφωσε το βλέμμα του πάνω της!
-Ουάου, είστε μια θεά!, θαύμασε.
-Σ' ευχαριστώ, Δημήτρη! Λοιπόν, πώς βρέθηκες εδώ; Έφυγες από το άλλο μαγαζί;
Ο νεαρός χαμογέλασε κι η Σοφία παραδέχτηκε πως ήταν πολύ γοητευτικός.
-Ο ιδιοκτήτης είναι ο ίδιος. Οπότε κάποια Σάββατα κατεβαίνω σ' αυτό που μαζεύει περισσότερο κόσμο. Εσείς , τι νέα; Τον βρήκατε τον Σπύρο;
-Όχι ακόμα, όμως θέλω να πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο.
-Πάντως, αν θέλετε την γνώμη μου, δεν νομίζω πως είναι ο Σπύρος αυτός που ψάχνετε. Απ' όσο τον ξέρω, δηλαδή.
Η Σοφία ανασήκωσε τους ώμους.
-Κάποιες φορές τα φαινόμενα απατούν! Όπως και να' χει, πρέπει να βρεθεί και να καταθέσει. Δεν παύει να' ναι βασικός μάρτυρας.
Ο νέος με μια κίνηση του κεφαλιού δήλωσε τη συμφωνία του. Την ίδια στιγμή μια εκθαμβωτική ξανθιά πλησίασε το μπαρ και του παρήγγειλε με άνεση δυο ποτά.
-Σ' αφήνω γιατί βλέπω ότι έχεις δουλειά. Τα λέμε!
Ο Δημήτρης έγνεψε «γεια».
Επιστρέφοντας πλάι στον Φάνη, δεν παρατήρησε κάποια αλλαγή στη διάθεσή του.
-Εντάξει, τα είπατε με τον μορφονιό; σχολίασε κι η Σοφία διέκρινε μια υποβόσκουσα ειρωνεία στον τόνο της φωνής του. Τι λες, την κάνουμε σιγά σιγά;
-Από τώρα;
-Ε, δεν είναι και για χόρταση.
Η Σοφία ήταν σίγουρη πια πως ο Φάνης είχε πειραχτεί από κάτι που εκείνη αγνοούσε.
Η συμπεριφορά του την έκανε να μετανιώνει που δέχτηκε να την συνοδέψει. Είχαν βγει για να τιμήσουν τον συνάδελφό τους και συνάμα, να διασκεδάσουν. Τα κατεβασμένα μούτρα του Φάνη της χαλούσαν τη διάθεση.
-Συμβαίνει κάτι;
Δεν κρατήθηκε και ρώτησε η Σοφία. Απάντηση όμως, δεν πήρε.
-Πάμε; επέμεινε εκείνος.
Η Σοφία αναγκάστηκε να δεχτεί. Ήθελε να μείνουν μόνοι στην ησυχία του αυτοκινήτου μήπως και της αποκάλυπτε το λόγο της κατήφειάς του.
Καληνύχτισαν το ζευγάρι δίνοντας παράλληλα τις ευχές τους για μια ευτυχισμένη κοινή ζωή.
-Μα, από τώρα φεύγετε; απόρησε η Μάνια.
-Καλά λέει το γυναικάκι μου. Τι πάθατε και φεύγετε τόσο νωρίς;
Η Σοφία κοίταξε τον Φάνη «πετώντας του το μπαλάκι». Άλλωστε, εκείνη δεν ήξερε τι ν' απαντήσει.
-Παιδιά, ευχαριστούμε για όλα, αλλά η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν είμαι και πολύ της νυχτερινής ζωής και έναν μικρο-πονοκέφαλο τον αισθάνομαι.
-Ε, η Σοφία ας μείνει αν θέλει. Σε πάμε εμείς σπίτι Σοφάκι μου αν είναι, έκανε την πρόταση της η Μάνια.
-Όχι, όχι, παιδιά. Δεν πειράζει!
-Σίγουρα; επέμεινε η Μάνια κοιτώντας τη Σοφία έντονα και προσπαθώντας να διεισδύσει στο μυαλό της και να καταλάβει τι πραγματικά ήθελε. Χαρακτηριστικό των γυναικών!
-Άσε τα παιδιά, Μάνια μου! Μαζί ήρθανε , μαζί θέλουν να φύγουν!, είπε ο Πέτρος έχοντας στα χείλη σχηματισμένο ένα πονηρό γελάκι.
Η Σοφία που μάντευε τη σκέψη του, δυσαρεστήθηκε αλλά δεν ήταν η κατάλληλη ώρα για να του εξηγήσει πως έκανε λάθος.
Και τελικά, Φάνης και Σοφία έφυγαν μαζί!

***
Καθ' όλη τη διαδρομή, ο Φάνης δεν έβγαλε λέξη. Η Σοφία κάποιες φορές γυρνούσε από τη θέση του συνοδηγού και τον κοιτούσε επίμονα , όμως εκείνος δεν της έδινε σημασία. Ήταν αποφασισμένη να ικανοποιήσει την περιέργειά της , όταν σταματούσε το αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι της. Μέχρι τότε δεν είχε σκοπό ν' ανοίξει κουβέντα γιατί δεν ήθελε δίπλα της έναν αναστατωμένο οδηγό.
Όταν πια έφτασαν στον προορισμό τους, η Σοφία έλυσε τα δεσμά που την εμπόδιζαν να εκφραστεί.
-Λοιπόν, θα μου πεις τι συνέβη κι όλο το βράδυ έχεις κατεβασμένα μούτρα;
Ο Φάνης δε σάλεψε. Έμεινε να κοιτά μπροστά με το νωχελικό του βλέμμα ενώ είχε αγκαλιάσει με τα χέρια του το τιμόνι.
-Φάνη, σου μιλάω... Πιτσιρίκια είμαστε και παίζουμε;
-Δε μου αρέσει καθόλου η συμπεριφορά σου, έσπασε τη σιωπή του τελικά.
-Μα τι έκανα; Αν είπα κάτι που σε πείραξε, σου ζητώ συγγνώμη. Όμως, εσύ είσαι αυτός που όλο το βράδυ δε σταύρωσες λέξη. Δε με βοηθάς καθόλου να καταλάβω.
-Κοιτάχτηκες στον καθρέφτη πριν βγεις από το σπίτι; είπε απότομα ο Φάνης και τώρα, την κοιτούσε βαθιά κι επίμονα μέσα στα μάτια κάνοντας τη να τα χάσει.
-Ορίστε; κατάφερε να ψελλίσει ενώ το πρόσωπό της είχε καλυφθεί από μια μάσκα έντονης απορίας.
-Με συγχωρείς, εμφάνιση είναι αυτή;
Ο Φάνης σχεδόν φώναζε. Οι κινήσεις του φανέρωναν το θυμό και την ένταση που φώλιαζε μέσα του όλη αυτήν την ώρα.
-Μου κρατάς μούτρα επειδή δε συμφωνείς με τη στιλιστική μου επιλογή; Θα με τρελάνεις;
-Είδες, κορίτσι μου, πως σε κοιτούσαν όλοι; Έκανες κάθε καραγκιόζη εκεί μέσα να του τρέχουν τα σάλια. Να σε φαντάζεται στο κρεβάτι του ο κάθε πεινασμένος. Δε σε είχα για τέτοια κοπέλα. Νόμιζα πως είσαι σοβαρή και μετρημένη αλλά φαίνεται πως τα βράδια αποκαλύπτεται ο πραγματικός σου εαυτός.
Η Σοφία είχε μαρμαρώσει. Δεν πίστευε στ' αυτιά της. Η έκρηξη του Φάνη ήταν εντελώς παράλογη!
-Και δε σου έφταναν όλοι οι άλλοι, πήγες ν' αποπλανήσεις και τον μπάρμαν. Παρατήρησες , βέβαια, ότι σ' έκοβε από πάνω μέχρι κάτω, ε; Του γυάλισες για τα καλά του νεαρούλη. Αλλά , τι λέω; Αυτός δεν είναι ο στόχος σου; Τον πέτυχες! Συγχαρητήρια!
Το παραλήρημα δεν είχε τέλος. Η Σοφία είχε απέναντι της έναν άνθρωπο που έμμεσα αλλά ταυτόχρονα ξεκάθαρα, την αποκαλούσε «πόρνη» και ήταν ανίκανη ν' αντιδράσει. Φανταζόταν να του ρίχνει ένα χαστούκι, όμως έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό της να συγκρατηθεί γιατί διαπίστωνε πως δε γνώριζε τίποτα για το Φάνη. Ίσως αν επιχειρούσε κάτι τέτοιο, η κατάληξη να πονούσε. Προτίμησε μια φειδωλή δήλωση πριν ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου.
-Από 'δω και πέρα η συνεργασία μας διακόπτεται. Τη Δευτέρα κιόλας θ' ανακοινώσω την παραίτησή μου από την υπόθεση. Καληνύχτα.
Το ύφος της ήταν αυστηρό, αφοπλιστικό. Δε σήκωνε σχόλια.
Μπαίνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας άκουσε το αυτοκίνητου του Φάνη να γκαζώνει απειλητικά.
Μπήκε στο ασανσέρ, έβγαλε τα ψηλοτάκουνα της και τα κράτησε στο ένα της χέρι. Όταν μπήκε στο σκοτεινό διαμέρισμα, τα πέταξε με δύναμη στο πάτωμα αδιαφορώντας για τους γείτονες.
Της ήταν αδύνατο να πιστέψει την έκβαση που είχαν πάρει τα γεγονότα. Ξέσπασε σε κλάματα. Δεν άντεχε. Δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί όλη αυτήν την τρέλα, αυτήν την παράνοια.

***
Το επόμενο πρωί ξύπνησε από τον βίαιο ήχο του κουδουνιού. Σχεδόν σύρθηκε ως την εξώπορτα με τη συνοδεία ενός έντονου πονοκέφαλου και κοίταξε από το «ματάκι».
Η εικόνα του Φάνη την αιφνιδίασε.
-Ποιος είναι; ρώτησε για να επιβεβαιώσει αυτό που έβλεπε και με την αίσθηση της ακοής.
-Σοφία, εγώ είμαι, ο Φάνης! Άνοιξε μου, σε παρακαλώ! Πρέπει να μιλήσουμε.
Εκείνη δίστασε. Δεν είχε άλλη επιλογή, όμως. Άσε που την έτρωγε η περιέργεια να μάθει τι γύρευε Κυριακή πρωί στο σπίτι της.
-Ελπίζω αυτή η εμφάνισή μου να είναι του γούστου σου, ήταν η ατάκα που έριξε η Σοφία με το που την αντίκρισε.
Φορούσε τις γαλάζιες της πυτζάμες, τα μαλλιά της ήταν ανάκατα, οι κύκλοι κάτω από τα μάτια, εμφανείς.
-Έχεις δίκιο να με ειρωνεύεσαι. Δε φέρθηκα σωστά. Το παραδέχομαι.
Πέρασαν στο σαλόνι. Τα ψηλοτάκουνα βρίσκονταν ακόμη πεσμένα στο πάτωμα.
Η Σοφία τα συμμάζεψε και ζήτησε από τον Φάνη να πάρει μια θέση στον καναπέ.
-Λοιπόν;
-Λοιπόν, συγγνώμη. Δεν ξέρω τι μ' έπιασε. Η' μάλλον ξέρω.
Ο τόνος της φωνής του ήταν αυστηρός. Έμοιαζε να μαλώνει τον εαυτό του κι η Σοφία για μια στιγμή , ένιωσε να τον λυπάται.
-Ζήλεψα, Σοφία. Τ' ομολογώ. Ζήλεψα γιατί χθες βράδυ ήσουν υπέροχη!
Τώρα είχε μαλακώσει και την κοιτούσε μέσα στα μάτια θέλοντας να την πείσει για την αλήθεια του.
Η Σοφία σκεφτόταν πως τα πράγματα είχαν σοβαρέψει. Η κατάσταση έπρεπε να ξεκαθαρίσει προτού υπάρξουν κι άλλες παρεξηγήσεις.
-Μάλλον έχεις μπερδευτεί, Φάνη. Δεν...
-Ξέρω, Σοφία! Το ξέρω πως δεν είμαστε ζευγάρι για να δικαιολογηθεί η συμπεριφορά μου. Δε μπόρεσα να ελέγξω τα συναισθήματά μου και ξέφυγα. Η αλήθεια είναι πως αντιμετωπίζω μεγάλο θέμα με τη ζήλια. Στο παρελθόν , μία κοπέλα με είχε παροτρύνει να επισκεφτώ ψυχολόγο. Έχω πρόβλημα, άσε! Μη μου δίνεις σημασία.
-Όπως και να 'χει, οφείλω να ξεκαθαρίσω πως δεν πρόκειται να γίνει κάτι με μας τους δυο.
-Και βέβαια, δε θα γίνει. Αφού είμαι ένας βλάκας. Εγώ, Σοφία, το μόνο που θέλω να σου ζητήσω, επειδή το 'χω βάρος στη συνείδησή μου, είναι να μην εγκαταλείψεις την υπόθεση. Σου υπόσχομαι να φέρομαι από 'δω και εμπρός ως συνάδελφος και μόνο. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να βρούμε επιτέλους τη λύση του μυστηρίου. Σε παρακαλώ!
Η Σοφία δεν πίστευε στ' αυτιά της. Ο Φάνης είχε μεταμορφωθεί σε κουτάβι.
Αν δεν το έβλεπε να συμβαίνει μπροστά της, θα σκεφτόταν πως πρόκειται για ανέκδοτο.
Κι όμως, κι ένας γίγαντας σαν τον Φάνη μπορεί να λυγίσει...
Όταν η Σοφία τον διαβεβαίωσε πως δε θα παραιτηθεί από την υπόθεση, ο γίγαντας έδειξε σημάδια ανακούφισης.
Φεύγοντας θέλησε να δεσμεύσει την εχεμύθειά της.
-Κι αυτά που είπαμε, ας μείνουν μεταξύ μας, έτσι;
Η Σοφία γέλασε. Κι όταν έμεινε μόνη, γέλασε με την ψυχή της. Η μεταμόρφωση είχε κρατήσει μόλις κάποια λεπτά κι ύστερα, ο Φάνης πήρε πάλι την μορφή του άκαμπτου, σκληρού γίγαντα.
Όταν ακούστηκε ξανά το κουδούνι, ένιωσε άσχημα γιατί φοβήθηκε πως ίσως ν' άκουσε το κοροϊδευτικό γέλιο της και είχε γυρίσει.
Ανοίγοντας όμως, την πόρτα, άλλος ήταν ο σίφουνας που εισέβαλε στο διαμέρισμα της.

***
-Τι ήθελε πρωί πρωί αυτός στο σπίτι σου; Εδώ κοιμήθηκε χθες βράδυ;
Η Σοφία αναρωτήθηκε αν έπρεπε ν' αρχίσει να τσιμπιέται για να ξυπνήσει επιτέλους από αυτόν τον εφιάλτη. Και έμοιαζε αστείο ότι παλιότερα ο Αλέξης γι' αυτήν αποτελούσε όνειρο.
-Με συγχωρείς! Τι κάνεις; Με ποιο δικαίωμα μπουκάρεις έτσι στο χώρο μου και αρχίζεις την ανάκριση; είπε θυμωμένα και στη συνέχεια, έστρεψε το βλέμμα ψηλά:
Τι συμβαίνει εδώ; Ποιος μου κάνει φάρσα;
Ο Αλέξης ήταν ανυποχώρητος. Συνέχιζε να πιέζει για εξηγήσεις.
-Μισό , μισό λεπτό. Μήπως τα 'χουμε και δεν το 'χω καταλάβει;
-Σοφία, σε ρώτησα αν υπάρχει άλλος και το αρνήθηκες. Παίζεις μαζί μου;
-Όχι, Αλέξη , δεν παίζω. Ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί σου.
-Και τότε , τι δουλειά είχε αυτός στο σπίτι σου κυριακάτικα;
Η Σοφία δεν ήξερε τι ν' απαντήσει. Θεωρούσε πως οι ερωτήσεις του Αλέξη ήταν αδιάκριτες και δεν τον αφορούσαν. Από την άλλη δεν έβρισκε μια απάντηση να του δώσει και να τελειώσει το θέμα εκεί.
-Δεν είναι πάντως αυτό που νομίζεις. Είναι κάτι επαγγελματικό. Για μια σοβαρή υπόθεση που έχουμε αναλάβει.
« Ήμουν ειλικρινής μαζί του», σκέφτηκε. « Σ' αυτό το σημείο αλλάζουν πορεία τα πράγματα».
-Σίγουρα;
-Σίγουρα.
Ο Αλέξης δεν πείστηκε. Το φανέρωνε η γκριμάτσα αμφισβήτησης που είχε πάρει το πρόσωπό του. Σταμάτησε όμως, να επιμένει. Έδωσε τόπο στην οργή και της αποκάλυψε με τρυφερότητα το σκοπό της επισκέψεως του.
-Ήθελα να σε δω. Δε μου τηλεφώνησες όλες αυτές τις μέρες κι ανησύχησα. Ήρθα εδώ πρωί πρωί για να σε προλάβω να μην κανονίσεις κάτι. Να περάσουμε αυτήν την όμορφη Κυριακή μαζί. Τι λες;
-Μάλιστα!
Η Σοφία ήταν σκεπτική. Πόσο ακόμα θα συνέχιζε να του κάνει την δύσκολη και την αδιάφορη; Της άρεζε ο Αλέξης! Της άρεζε πολύ και με μεγάλη προσπάθεια του αντιστεκόταν. Τελικά, αποφάσισε να σπάσει τις αλυσίδες και να του δώσει το πράσινο φως.
-Και που προτείνεις να πάμε;
Ο Αλέξης χαμογέλασε.
-Κάπου μακριά. Έξω από την πόλη. Τι θα 'λεγες για μια ερημική παραλία στο πρώτο πόδι (εννοεί Χαλκιδικής); Καλοκαιράκι είναι! Ας το χαρούμε!
Η Σοφία δεν έλεγε «όχι» για ένα μπανάκι σε πεντακάθαρα θαλασσινά νερά.
Έκανε έναν γρήγορο έλεγχο με το μυαλό της στα σημεία του σώματος της που χρειάζονται αποτρίχωση και έδωσε το οk. Ήταν έτοιμη να βγει στην παραλία αφού την προηγούμενη μέρα λόγω του πάρτι, είχε περιποιηθεί τον εαυτό της ιδιαίτερα.
Επομένως, το μόνο που είχε να πει στον Αλέξη ήταν: «Φύγαμε!».

***
Η ημέρα κύλησε μαγικά!
Η Σοφία ξέχασε όσα είχαν προηγηθεί κι επέτρεψε στον πειθαρχημένο εαυτό της να ζήσει δυνατά κάθε στιγμή.
Η παραλία στην ακτή Σάνη που γνώριζε ο Αλέξης ήταν ονειρική. Εκτενής, με λιγοστό κόσμο και ωραία νερά, αν και στην αρχή της θάλασσας δεν υπήρχε άμμος ή χαλίκι, αλλά τεράστιες πλάκες. Όταν όμως, τις περνούσες, η θάλασσα σε αποζημίωνε με τον καλύτερο τρόπο. Λεπτή κι απαλή άμμος, πεντακάθαρα και ρηχά, βαθυγάλανα νερά!
-Αν δεις κάτι «περίεργο», μην απορήσεις. Κάποιοι έρχονται εδώ και κάνουν γυμνισμό, είπε γελώντας ο Αλέξης.
-Αλήθεια; είπε η Σοφία εκδηλώνοντας ενδιαφέρον για την πληροφορία. Δεν έχω κάνει ποτέ. Πώς είναι;
-Μπορείς να δοκιμάσεις αν θες. Εγώ όποτε το έχω επιχειρήσει, αισθάνομαι πραγματικά ελεύθερος. Σα να γίνομαι ένα με τη φύση!
Η Σοφία τον κοίταξε πονηρά.
-Δηλαδή τώρα, έτσι όπως είσαι, το βγάζεις το μαγιό σου; Δεν ντρέπεσαι;
-Γιατί να ντραπώ; Άλλωστε, όπως βλέπεις, μόνοι μας είμαστε, αν εξαιρέσεις εκείνο το ζευγάρι στο βάθος.
Η Σοφία στράφηκε προς την κατεύθυνση που έδειχνε ο Αλέξης.
Πράγματι, αρκετά μακριά από αυτούς, υπήρχε ένα ζευγάρι μεσηλίκων που κρατούσαν από ένα βιβλίο και λιάζονταν. Η Σοφία σκέφτηκε πως το πιο πιθανό ήταν να είναι τουρίστες.
-Ναι, ωραία! Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως δε θα έρθουν άλλοι.
-Α, Σοφάκι, μου φαίνεται πως θες να δοκιμάσεις. Ακούγεσαι σα να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου. Αυτά τα πράγματα δεν χρειάζεται να τα πολυσκέφτεσαι. Αφήσου!
«Αφήσου». Αυτή η προστακτική την εκνεύριζε. Ίσως γιατί τη χρησιμοποιούσε πολύ συχνά ο πρώην της, ο Τάσος. Έτσι κι εκείνος την παρακινούσε να κάνει πράγματα όταν η Σοφία δίσταζε. Φαίνεται πως εκείνος το 'χε μότο στη ζωή του κι εύκολα «αφηνόταν». Γι' αυτό τελικά, μετά από τρία χρόνια σχέσης, άφησε τη Σοφία για την φοιτήτρια πληροφορικής που είχε έρθει για πρακτική στην εταιρεία όπου εργαζόταν.
Είχαν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από τότε, όμως η Σοφία ακόμη ένιωθε μια δυσάρεστη ανατριχίλα σ' όλο της το κορμί όταν άκουγε αυτή τη λέξη.
Δεν ήθελε να συνεχίσει τους συνειρμούς που θα της χαλούσαν τελικά τη διάθεση.
Ο Τάσος ήταν το σκοτεινό παρελθόν, ο Αλέξης έμοιαζε με τ' ονειρικό μέλλον!
Αυτό που είχε ανάγκη να ζήσει.
-Έι, που αφαιρέθηκες; Άκουσες αυτό που σου είπα;
-Όχι, συγγνώμη. Μπορείς να επαναλάβεις;
-Λέω πως αν θες να δοκιμάσεις, υπάρχει ένας βολικός τρόπος. Μπαίνουμε με τα μαγιό και δεν τα βγάζουμε παρά μόνο όταν είμαστε αρκετά μέσα. Συμφωνείς;
-Ωραία ιδέα!
-Βέβαια θα χρειαστεί να τα κρατάμε συνεχώς στο χέρι πράγμα που θα μας εμποδίσει ν' απολαύσουμε το κολύμπι αλλά για αρχή..., ε;
-Ναι, πάμε!
Η Σοφία τον τράβηξε από το χέρι ανυπόμονα.
-Α, εσύ είσαι απρόβλεπτη!, είπε γελώντας ο Αλέξης και την ακολούθησε χωρίς αντίσταση.

***
Όταν επέστρεψε στο σπίτι αναμαλλιασμένη κι εξαντλημένη, νόμιζε πως είχε ξυπνήσει από όνειρο. Δε μπορούσε να πιστέψει πόσο όμορφα είχε περάσει!
Όση ώρα ξέβγαζε την αλμύρα στο ντους, το μυαλό της χανόταν στις υπέροχες στιγμές που είχε ζήσει.
Στη μέση του απέραντου γαλάζιου, ο Αλέξης κι εκείνη, γυμνοί, να χαίρονται, να νιώθουν, ν' απολαμβάνουν! Κι όταν την πλησίασε, αισθάνθηκε τη ζεστασιά του σώματός του ακόμα και μέσα στο κρύο νερό. Το φιλί του ήταν υγρό κι αλμυρό, έμοιαζε σαν να 'χε καταπιεί ολόκληρη τη θάλασσα. Στην αρχή ήταν αμήχανη. Φοβόταν πως αν ο Αλέξης ζητούσε κάτι παραπάνω, θ' αναγκαζόταν να τον σταματήσει, όμως εκείνος σα να κατάλαβε το σφίξιμο του κορμιού της, σα να μάντεψε τις σκέψεις της και δεν έκανε καμία τέτοια κίνηση που να μεγαλώσει την αμηχανία της. Η Σοφία το αντιλήφθηκε, χαλάρωσε κι απόλαυσε!
Κι ύστερα, η σκέψη της κόλλησε στο ερωτευμένο του βλέμμα, εκεί στο γραφικό ταβερνάκι της Αφύτου, όπου της είπε πόσο όμορφη είναι κάτω από το λαμπερό ήλιο.
Ήταν υπέροχα, υπέροχα, υπέροχα!
Η Σοφία δεν ήθελε να σταματήσει ποτέ να αισθάνεται μ' αυτόν τον τρόπο.
Ας ήταν αιώνια αυτή η γλύκα, αυτή η ευτυχία!

***
Ο Αλέξης, αφού αποχαιρέτησε την Σοφία μ' ένα γρήγορο αλλά παθιασμένο φιλί, πήρε το δρόμο για το σπίτι του. Ήταν μελαγχολικός παρ' ότι είχε περάσει μια πολύ όμορφη μέρα και γι' αυτό ευθυνόταν –εν αγνοία της- η Λένα.
Ο Αλέξης δεν ήταν ο άνδρας που θα το έπαιζε σε διπλό ταμπλό. Απλά δεν είχε το κουράγιο να πει στη Λένα την αλήθεια. Αναζητούσε τον χρόνο να μαζέψει την κατάλληλη ποσότητα δύναμης για να το τολμήσει. Μέχρι τότε η σχέση του με τη Λένα θα βρισκόταν αναγκαστικά σε αναμονή.
Καθώς οδηγούσε, άκουσε τη δόνηση του κινητού. Στην οθόνη του τηλεφώνου αναβόσβηνε η λέξη «μωρό». Θα ήθελε να ήταν η Σοφία, όμως εκείνη δεν είχε καταχωρηθεί ως μωρό του στο τηλέφωνο του παρά μόνο στην καρδιά του.
Η Λένα συνέχιζε να τον καλεί και 'κεινος πάλευε με τις τύψεις και τις ενοχές. Αν επιθυμούσε να μην κινήσει υποψίες, να μην προδοθεί και να μην την πληγώσει, έπρεπε ν' απαντήσει και να μιλήσει με τον συνηθισμένο τρόπο του. Κι έτσι έκανε!
-Έλα, μωρό μου...
-Αλέξη μου, τι κάνεις; Πού είσαι;
-Είχα πάει για μπανάκι με τον Φαέθοντα και τώρα γυρίζω σπίτι. Εσύ τελείωσες;
-Αχ ναι, μόλις μπήκα και 'γω σπίτι. Τα 'χω παίξει! Άντε να τελειώνω μ' αυτό το κωλόμπαρο γιατί ο ιδιοκτήτης μου 'χει βγάλει την ψυχή. Το ένα του βρομάει το άλλο του ξινίζει. Χάλασα την Κυριακή μου με τον μαλάκα. Εσύ καλά πέρασες, μωρό μου; Το είδα το μήνυμα σου, αλλά δε μπόρεσα να σου τηλεφωνήσω αμέσως. Σε έπαιρνα αργότερα αλλά μάλλον δεν είχες σήμα. Καλλιθέα πήγατε;
-Ε; Ναι! Μωρό μου να σε πάρω όταν φτάσω, γιατί τώρα οδηγάω και...
-Α, ναι βρε Αλέξη, ξεχάστηκα. Γιατί δε μιλάς τόση ώρα και 'γω λέω και δε σταματάω. Θα τα πούμε αργότερα. Πάω να κάνω ένα ντουζάκι να χαλαρώσω.
-Οk!
-Α, Αλέξη, μήπως θες να 'ρθεις σπίτι μου να μείνουμε μαζί απόψε;
-Άσ' το καλύτερα ρε μωρό μου. Είμαι ψόφιος!
-Έχεις δίκιο. Ταλαιπωρία θα 'ναι! Δεν έχεις και καθαρά ρούχα για τη δουλειά εδώ για να ερχόσουν κατευθείαν.
-Είναι κι αυτό!
-Καλά, τα λέμε μετά. Φιλάκια!
Ο Αλέξης ξεφύσησε ανακουφισμένος. Τα 'χε καταφέρει! Η Λένα δεν είχε καταλάβει τίποτα. Ωραία!
Από 'δω και πέρα, τι;
Δεν ήξερε πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι φοβόταν για την τροπή που θα μπορούσαν να πάρουν. Ήλπιζε για το πιο ανώδυνο... για όλους!

***
Η εβδομάδα εκείνη ξεκίνησε με τη Σοφία να πλέει σε πελάγη ευτυχίας.
Όσο κι αν προσπαθούσε να το κρύψει, οι άνθρωποι που τη γνώριζαν χρόνια, όπως ο Πέτρος, δε δυσκολεύονταν να καταλάβουν πως κάτι καλό της συνέβαινε. Ήταν ευδιάθετη και λαμπερή πράγμα που δεν άργησε να παρατηρήσει ο συνάδελφος της.
-Τι έγινε, μικρούλα; Είχαμε καμιά εξέλιξη;
-Τι εννοείς;
Η Σοφία μάντευε πού το πήγαινε. Σίγουρα ο Πέτρος πίστευε πως κάτι είχε προκύψει με το Φάνη. Η Σοφία βρήκε ευκαιρία να του ξεκαθαρίσει πως ανάμεσα σ' αυτούς τους δυο δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει καμία ερωτική εξέλιξη. Ήταν μόνο συνεργάτες και τίποτα παραπάνω.
-Ε, τότε; Νέο πρόσωπο;
-Νέο!
-Μπράβο, Σοφάκι! Το κρατάς μυστικό από μένα;
-Όχι, Πέτρο, δεν είχα σκοπό να το κρατήσω μυστικό. Απλά είναι πολύ φρέσκο ακόμα. Όταν το σιγουρέψω, μη στενοχωριέσαι, θα 'σαι ο πρώτος που θα μάθει λεπτομέρειες.
-Χαίρομαι για σένα. Είσαι καλό κορίτσι και σου αξίζει το καλύτερο. Εύχομαι να το βρήκες. Όχι που μου είχες κολλήσει στον ξερόλα τον Τάσο.
-Αχ, Πέτρο, σε παρακαλώ, μην αρχίζεις...
-Δεν αρχίζω, μη φοβάσαι. Έχω μέσα δουλειά. Άντε, καλή επιτυχία!, της είπε όλο νόημα.
Η Σοφία δε μπόρεσε να μη χαμογελάσει.
Το ίδιο ευχόταν κι αυτή στον εαυτό της!

Διαβάστε το Απόσπασμα 09