Please update your Flash Player to view content.
Κώστας Κομματάς

Κώστας Κομματάς

O Δρ. Κομματάς Κώστας είναι Παιδίατρος με διδακτωρικό και πολυετή εμπειρία. Είναι ομιλητής σε διαλέξεις και εκπομπές με θεματολογία την κοινωνική και αναπτυξιακή Παιδιατρική. Είναι μέλος των "Γιατρών του Κόσμου" και έχει συμμετάσχει σε αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας.
Διατηρεί ιατρείο στη Θεσσαλονίκη.

Δείτε το πλήρη βιογραφικό σημείωμα
email icon1 kostaskomm@gmail.com

 

URL Ιστότοπου: http://www.opediatrosmou.gr

ΔΥΣΛΕΞΙΑ: η πραγματικότητα, ο μύθος και οι σκοπιμότητες

Άραγε ο Αϊνστάιν, ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ο πατέρας του ηλεκτρισμού Θωμάς Έντισον, ο παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και ο ομορφούλης ηθοποιός Τομ Κρουζ, έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους;

ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΛΕΚΤΙΚΟΙ. Υπερεπιτυχημένα στην εποχή τους άτομα, αλλά δυσλεκτικά. Γεγονός που αποδεικνύει πως η δυσλεξία δεν έχει καμία σχέση με την ευφυΐα. Είναι μια αδυναμία ειδικής μορφής, για κάποια συγκεκριμένα πράγματα.

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε πως το όνομα δυσλεξία μπερδεύει χωρίς λόγο. Ακούγοντας την λέξη δυσλεξία, νομίζουμε πως τα πάσχοντα άτομα έχουν κάποιο πρόβλημα στο προφορικό λόγο. Λάθος! Όσα προβλήματα υπάρχουν, αφορούν αποκλειστικά την ανάγνωση και την γραφή!!! Στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, τα δυσλεκτικά άτομα δεν εμφανίζουν κάποιες ιδιαίτερες δυσκολίες για να μας "πονηρέψουν". Είναι συνήθως ευφυή άτομα με κοινωνική αποδοχή στις παρέες τους. Όλα εμφανίζονται μετά τις πρώτες 2 τάξεις του δημοτικού σχολείου όταν ένα ευφυές παιδί αρχίζει να παρουσιάζει αδικαιολόγητη δυσκολία στο να γράψει και να διαβάσει κείμενα. Δεν υπάρχουν προειδοποιητικά στοιχεία και έτσι ξαφνικά ο μαθητής μπαίνει στην κατηγορία των ατόμων με μαθησιακά προβλήματα. Εδώ όμως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα χρήσιμα στοιχεία. Ένα στα τέσσερα παιδιά του σχολείου, παρουσιάζουν προβλήματα γραφής και ανάγνωσης. Όμως κανένα από αυτά δεν έχει δυσλεξία. Εννοώ πως η συντριπτική πλειοψηφία των αποτυχημένων μαθητών έχουν χαμηλή απόδοση είτε γιατί δεν μελετούν σωστά τα μαθήματα τους είτε γιατί έχουν κάποιο σοβαρό ιατρικό πρόβλημα (μειωμένη όραση, μειωμένη ακοή) είτε διανοητική καθυστέρηση. Έρευνες έχουν αποδείξει, πως μόνο το 1-3% των παιδιών με μαθησιακά προβλήματα, έχουν πραγματική δυσλεξία.

Εδώ και καιρό, είναι μόδα και μάλιστα "πονηρή" να "βαφτίζουμε" όλα τα παιδιά δυσλεκτικά. Γιατί; καταρχήν, για πονηρούς λόγους. Το σκάνδαλο στις εφημερίδες, 2-3 Ιουλίου 2012 με τα πλαστά αποδεικτικά δυσλεξίας, το αποκαλύπτει ξεκάθαρα. 

Τώρα επί της ουσίας, τα δυσλεκτικά άτομα έχουν μια ιδιάζουσα νευρολογική διαταραχή. Μια δυσλειτουργία, κάποιων περιοχών του εγκεφάλου τους. Έτσι, ίσως να έχουν μερικά ή όλα από τα ακόλουθα συμπτώματα:
• Ενώ είναι πανέξυπνα παιδιά και έχουν φτάσει τουλάχιστον στην Τρίτη δημοτικού, συνεχίζουν να έχουν συλλαβιστό διάβασμα.
• Συνεχίζουν να χρησιμοποιούν (στο διάβασμά τους) μια μονότονη φωνή, χωρίς χρωματισμό.
• Αγνοούν εντελώς τις στίξεις στις λέξεις.
• Διαβάζοντας ένα κείμενο (μονότονα ή και συλλαβιστά ) παραλείπουν χωρίς λόγο ολόκληρες λέξεις.
• Κάνουν πολύ συχνά αναγραμματισμούς, δηλαδή αντί να διαβάσουν ή να γράψουν τη λέξη "τραπέζι" γράφουν ή λεν "πετράζι". Αντί "τρένο" λένε "τέρνο".
• Δεν μπορούν να αντιληφθούν στην γραμματική προθέσεις που έχουν σχέση με κατεύθυνση, δηλαδή το μέσα- έξω, το μπρός- πίσω, το πριν-μετά.
• Έχουν μεγάλη δυσκολία να θυμηθούν την ημέρα της εβδομάδας ή να μάθουν να διαβάζουν την ώρα του ρολογιού.
• Μπερδεύουν λέξεις που μοιάζουν οπτικά μεταξύ τους. Λ.χ. αντί "σώμα" λέει "μάσω" αντί "σάκα" λέει "κάσα" και λοιπά.
• Χρησιμοποιούν στα γραπτά κείμενα, ανακατεμένα τα κεφαλαία και τα μικρά γράμματα.
• Τα γράμματα τους (γραφικός χαρακτήρας) είναι εξαιρετικά άσχημα, σχεδόν ακαταλαβίστικα, στραβά τοποθετημένα στη λευκή σελίδα που συχνά βγαίνουν στο περιθώριο ή κατεβαίνουν σε μια άλλη γραμμή.
• Δυσκολεύονται στην διαδοχή εννοιών, δηλαδή δεν μπορούν να θυμηθούν με την σωστή σειρά το αλφάβητο ή τις μέρες της εβδομάδας.
• Πολύ συχνά γράφουν μια λέξη σωστά και ακριβώς την ίδια απλή λέξη με εντελώς λάθος στο ίδιο κείμενο.

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΔΥΣΛΕΚΤΙΚΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ. ΤΕΤΟΙΑ ΑΤΟΜΑ ΕΠΕΙΔΗ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΒΛΑΒΗΣ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΑ ΕΝΑ ΓΡΑΠΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΔΙΗΓΗΘΟΥΝ ΜΕ ΣΑΦΗΝΕΙΑ.

Από την άλλη πλευρά, μιας και πρόκειται για άτομα με κάποια νευρολογική δυσλειτουργία, συχνά παρουσιάζουν και ΗΠΙΕΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ
Δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν το αριστερό μέρος, από το δεξί του σώματος (το αριστερό από το δεξί χέρι).
Δυσκολεύονται να περάσουν την ζώνη από τα θηλακάκια της ζώνης, να την κλείσουν, να δέσουν τα κορδόνια τους.

Είναι επομένως πολύ πιθανό σε τέτοια παιδιά, που ενώ στις παρέες είναι αξιαγάπητα και πολύ άνετα στον προφορικό λόγο, μιας και παρουσιάζουν τόσο σημαντικές αναγνωστικές δυσκολίες να εμφανίσουν κάποια στιγμή και ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.
Λόγω ντροπής και σχολικής αποτυχίας, να αναπτυχθούν αισθήματα αυτοαπομόνωσης.
Αισθήματα θυμού (σαν μια αντίδραση στην απόρριψη, ειρωνεία) των άλλων μαθητών.
• Η διάγνωση της δυσλεξίας, είναι αρκετά περίπλοκη, ασαφής, χωρίς κάτι 100% σίγουρο σύμπτωμα και για αυτό το λόγο είναι όπως είπαμε και πριν πολύ συχνές οι ατιμίες.
Ο αναπτυξιολόγος ή ο ψυχολόγος (με τη βοήθεια οφθαλμιάτρου και ΩΡΛ) πρέπει καταρχήν να αποκλείσει, σοβαρά προβλήματα υγείας (ακοής - όρασης) που είναι λογικό να εμποδίζουν την πρόοδο ενός μαθητή.
Πρέπει με την βοήθεια ψυχολόγων να αποκλειστούν τα ιδιαίτερα σοβαρά οικογενειακά προβλήματα (κακοποίηση παιδιού κτλ.) που είναι αναμενόμενο να αποδιοργανώνουν την ζωή ενός παιδιού και την μαθητική του απόδοση.

ΤΕΛΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΓΕΝΙΚΟΣ-ΑΠΛΟΣ-ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΨΙΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΥΣΛΕΞΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΑΘΗΤΗ.

ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ. ΔΗΛΑΔΗ, ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ Ο ΓΡΑΠΤΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΡΙΤΗΣ Ή ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ, ΤΟΤΕ ΙΣΩΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

Μηνιγγίτιδα! Ο φόβος γονιών και γιατρών! Τα ύποπτα σημεία της!

Τι είναι η μηνιγγίτιδα;
Η μηνιγγίτιδα, όπως υποδηλώνει και το όνομά της, είναι φλεγμονή δηλαδή ερεθισμός (μόλυνση) των μηνίγγων. Οι μήνιγγες, είναι οι μεμβράνες που περιβάλλουν τον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό.

Ακόμα και η υποψία μηνιγγίτιδας αποτελεί επείγουσα ιατρική κατάσταση.
Η μηνιγγίτιδα σε μεγάλο ποσοστό θεραπεύεται, ειδικά όταν η αγωγή ξεκινήσει άμεσα, και αντιμετωπιστούν οι πιθανές επιπλοκές της. Αντίθετα, μικροβιακή μηνιγγίτιδα που δεν αντιμετωπίζεται έγκαιρα με την κατάλληλη θεραπεία (αντιβίωση), έχει θανατηφόρα εξέλιξη.

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι όλοι πρέπει να γνωρίζουμε τα σημάδια της, ώστε να αντιδράσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Σημάδια Μηνιγγίτιδας
  • Στην αρχική περίοδο, για ώρες ή ακόμα και μέρες, μπορεί να θυμίζει απλή Ίωση του Ανώτερου Αναπνευστικού, με πυρετό, μπούκωμα, πονόλαιμο, ανορεξία και βήχα!
  • Όταν εκδηλωθεί τότε ψάξτε για
    • Υψηλό πυρετό (συχνά > 40°C)
    • συμμετοχή του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος-εγκέφαλου, δηλαδή εμετό, σύγχυση, έντονη υπνηλία ή μεγάλη ευερεθιστότητα-εκνευρισμό.
    • Στα μεγαλύτερα παιδιά έντονο πόνο, στον αυχένα ή στο κεφάλι, πρόβλημα στην όραση (τα βλέπει διπλά ή δεν αντέχει το φως) και πρόβλημα στην επικοινωνία (μοιάζει να μην καταλαβαίνει τι του λέμε και να μην επικοινωνεί με το περιβάλλον).
    • εξάνθημα αρχικά μοιάζει με μικρές κοκκινίλες που δεν υποχωρούν στην πίεση, οι οποίες σύντομα ενώνονται και μοιάζουν με μπλαβάδες, όπως τα σημάδια που άφηναν οι βεντούζες ή οι πιπιλιές.

Σημεία αυχενικής δυσκαμψίας:κάντε 2 ασκήσεις για να την διαπιστώσετε στο σπίτι:
  • ξαπλώστε το παιδί ανάσκελα και ζητήστε του να ανασηκώσει το κεφάλι του και να ακουμπήσει το πηγούνι του στο στέρνο
  • ξαπλώστε το παιδί ανάσκελα και ζητήστε του να σηκώσει το κεφάλι του, να διπλώσει το πόδι του και να φιλήσει το γόνατό του

Η περπατούρα! Ένα δώρο για το παιδί μας ή μήπως για εμάς και...την ησυχία μας;

Σχεδόν πάντα, όταν το μωρό κλείσει τους 6 μήνες, ο γονιός απευθύνει στον παιδίατρό του το ερώτημα για την αγορά ή όχι περπατούρας. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό από τους περισσότερους σύγχρονους παιδιάτρους είναι σχεδόν πάντα αρνητική, γεγονός που στεναχωρεί τους γονείς.

Ας τα πάρουμε από την αρχή! Είναι γεγονός, πως το μωρό, μετά τους 6 μήνες, αυξάνει ραγδαία την κινητικότητα του, δεν κάθεται ήρεμα στο ριλάξ και αναγκάζει τον γονιό να τρέχει συνεχώς από πίσω του. Ομολογουμένως, είναι ένα εξουθενωτικό γεγονός για τον καθένα. Οπότε, στα μάτια του γονιού, η περπατούρα μοιάζει σαν μια "χρυσή ευκαιρία" να βρει για λίγο την ησυχία του. Όσοι υπήρξαμε γονείς με μικρά παιδιά, καταλαβαίνουμε και δικαιολογούμε μια τέτοια επιθυμία.

Άλλωστε, και τα...κάθε λογής JUMBO με τις προσφορές τους, "μας κλείνουν το μάτι" για να την αποκτήσουμε το γρηγορότερο. Τότε γιατί λέμε όχι- και τους στεναχωρούμε;

Διότι παραμονεύουν 2 κίνδυνοι.

Πρώτον, επειδή το μωράκι μπαίνει - από νωρίς, στο καθισματάκι της περπατούρας, τις περισσότερες φορές, τα πόδια του, δεν φτάνουν να πατήσουν ολοκληρωτικά στο έδαφος (όλο το πέλμα). Οπότε, πατάνε στις μύτες και κάνουν βόλτες σε όλο το σπίτι. Το βάδισμα όμως στις μύτες, προκαλεί σταδιακά αύξηση του μυϊκού τόνου των μυών στην περιοχή του αστραγάλου. Γεγονός πολύ αρνητικό για την μετέπειτα βάδιση του παιδιού. Σε περιπτώσεις έντονης υπερτονίας (από τέτοιο βάδισμα) πρέπει να καταφύγουμε στη βοήθεια φυσιοθεραπευτών με κόστος χρηματικό και ψυχικό.

Από την άλλη πλευρά, τα μωρά αποκτούν μια υπερβολική αυτονομία, γυρνάνε – μονά τους -όλο το σπίτι και πολύ εύκολα μπορεί να τους συμβεί κάποιο ατύχημα.

Σαν συμπέρασμα, η χρήση της περπατούρας, είναι μια βοήθεια για τον γονιό! Βοήθεια για να χαλαρώσει, να κάνει κάποια δουλειά στο σπίτι, να μην έχει το μωρό "φυλακισμένο" στο πάρκο του, να μην το έχει συνεχώς στην αγκαλιά του. Κατανοώ την δυσκολία πολλών γονέων, να αντέξουν, οπότε, δεν έχω το δικαίωμα να είμαι απόλυτα αρνητικός στην αγορά και χρήση της! Και αυτό, γιατί πιστεύω στην παροιμία που λέει: "έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λες".

Ωστόσο, σας επαναλαμβάνω, τον πολύ μεγάλο κίνδυνο που διατρέχουν τα μωρά σας από κάθε λογής ατυχήματα, συν τον κίνδυνο υπερτονίας (σφιξίματος) των μυών των αστραγάλων.

Όπως σε όλα τα θέματα, η τελική απόφαση είναι πάντα δική σας.

Η εκμάθηση μιας ΞΈΝΗΣ ΓΛΏΣΣΑΣ! Πότε ξεκινάμε;

Στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη εποχή, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, πως η εκμάθηση τουλάχιστον μιας ξένης γλώσσας, είναι απόλυτη υποχρέωση- εφόδιο , του κάθε παιδιού. Το ζήτημα είναι πότε πρέπει να ξεκινήσει η εκμάθηση της και με ποιο τρόπο.

Σαφώς, εφόσον κάποιος από τους γονείς, ομιλεί καλά την ξένη γλώσσα που πρόκειται να μάθει το παιδί μπορεί από πολύ μικρή ηλικία – μόνο υπό μορφή παιχνιδιού- να του μαθαίνει λέξεις και φράσεις. Π.χ. την ώρα που παίζουν ή την ώρα που του δείχνει κάποιο εικονογραφημένο παραμύθι, μπορεί να ονομάζει διάφορα ζωάκια (που τα ονόματα τους, προφανώς τα ξέρει το παιδί) στην ξένη γλώσσα.

Είναι αυτονόητο όμως, ότι δεν πρέπει να προσπαθούν οι γονείς, στην ηλικία των 3-4-5 χρόνων, να επιχειρήσουν κάτι πιο οργανωμένο (γραμματική, συντακτικό λέξεων). Η αιτία είναι πολύ απλή. Είναι αφελές, να επιχειρήσεις να μάθεις κανόνες γραμματικής λόγου χάρη στα αγγλικά – στο παιδί σου- όταν αυτό δεν τους γνωρίζει καλά ούτε στην μητρική του γλώσσα. Οργανωμένη (με μορφή φροντιστηρίου εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας μπορεί να ξεκινήσει στην δεύτερα ή Τρίτη δημοτικού.

Κάτι σημαντικό!! Υπάρχουν παιδιά – ευφυέστατα – που όμως παρουσιάζουν δυσκολίες στην εκμάθηση του γραπτού λόγου στην μητρική γλώσσα. Λ.χ. αλφάβητο κτλ. Είναι κάτι σύνηθες και προσωρινό. Σε ένα τέτοιο όμως παιδί είναι επικίνδυνο σφάλμα, κάποιος φιλόδοξος γονιός, να επιχειρήσει και οργανωμένη (φροντιστήριο) εκμάθηση ξένης γλώσσας. Σε μια τέτοια περίπτωση, το πλέον πιθανό είναι ότι ο μικρούλης μαθητής, θα "βραχυκυκλώσει" και δεν θα μάθει ούτε τους γραμματικούς κανόνες της μητρικής του γλώσσας.

Εκρήξεις θυμού στα παιδιά! Σαν φορτηγό, δίχως φρένα

Οι εκρήξεις θυμού αφορούν παιδιά ηλικίας 2-4 χρονών και εκφράζουν ένα προσωρινό συναισθηματικό "βραχυκύκλωμα", όποτε το μικρό παιδί αρχίζει να ουρλιάζει χωρίς να επηρεάζεται ούτε από τα λόγια μας ούτε από τις απειλές μας, αρχίζει να κλοτσά ή ακόμα και να χτυπά το κεφάλι του στο πάτωμα ή στο τοίχο. Σε μια τέτοια κρίση θυμού, είναι αδύνατο να σταθεί ακίνητο – σε ηρεμία - προκειμένου να ακούσει την οποιαδήποτε συμβουλή ή την κουβέντα του γονιού.

Η διάρκεια μιας τέτοιας κρίσης ποικίλει από μερικά λεπτά (ευτυχώς) έως και κάποιες ώρες (αλίμονο τότε για τα νεύρα των γονιών!). Τέτοια – βέβαια- παρατεταμένη κρίση συμβαίνει μόνο σε ειδικές περιπτώσεις όταν υπάρχουν και άλλοι επιπλέον παράγοντες, όπως η σωματική κούραση, ο λιγοστός ύπνος ή η πείνα του παιδιού.

Κάποιες φορές, τέτοιες "ηφαιστειακές" εκρήξεις προκαλούν ασήμαντα και φαινομενικά αθώα γεγονότα. Π.χ. μετακίνηση από το σπίτι σε κάποιο άλλο ή από επισκέψεις ατόμων που δεν συμπαθούν.

Πως θα αντιδράσουμε εμείς οι γονείς;
Όσο υπομονετικοί και να είμαστε, αργά ή γρήγορα και ο πιο ψύχραιμος γονιός τελικά αποδιοργανώνεται. "Τρελαίνεται" όταν τα λόγια του πάνε χαμένα, όταν συνειδητοποιεί πως το παιδί δεν βάζει μυαλό ούτε με μερικές "ξυλιές". Όλα αυτά λοιπόν αναμεμιγμένα και με το σοκ της παράλογης έκρηξης του παιδιού, τελικά τον αποσυντονίζει και τις πιο πολλές φορές τον οδηγεί στην υπερβολική επιθετικότητα ή και στον καταδικαστέο από όλους ξυλοδαρμό του παιδιού.

Ασφαλώς και δεν συμφωνώ με μια τέτοια συμπεριφορά των γονέων, αλλά σαν ρεαλιστής, που δεν ζω σε "ροζ συννεφάκια", απόλυτα την κατανοώ.

Καταρχήν, πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι γονείς, πως ότι και να κάνουν εκείνη τη στιγμή, το παιδί τους επειδή είναι "αλλού" δεν θα κάνει με τίποτα "πίσω"!

Θα συνεχίσει ακόμα και αν έχει φάει ξύλο είτε να ουρλιάζει είτε να χτυπάει το κεφάλι του στα έπιπλα.

Ο γονιός λοιπόν δεν έχει νόημα να δώσει άσκοπες, και μάλλον χαμένες μάχες. Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να προσπαθήσει – εκείνη τη στιγμή της έκρηξης- να πείσει, να εξηγήσει, να διαπαιδαγωγήσει.

Όλα θα είναι μάταια!!!

Μπορεί όμως είτε απλά να φύγει αν το παιδί είναι σε "προστατευμένο" από ατυχήματα χώρο ( .χ. στο πάρκο του) είτε αν οι γονείς έχουν τεράστιο ακόμα απόθεμα υπομονής – μπορούν απλά να αγκαλιάσουν το παιδί, προστατεύοντας το έτσι, από πιθανούς αυτοτραυματισμούς. Εδώ βέβαια, παραμονεύει ένας μεγάλος κίνδυνος!

Είναι σίγουρο πως το παιδί στην αγκαλιά του γονιού, αργά ή γρήγορα θα ηρεμίσει, σύντομα θα νιώσει την ασφάλεια που αποζητά, αλλά… ίσως ερμηνεύσει την κατευναστική στάση του γονιού του σαν δική του νίκη, δήθεν σαν αποδοχή από την μεριά των γονιών, των εκβιασμών και των εκρήξεών του!

Όπως λοιπόν το καταλαβαίνετε, κάτι τέτοιο μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα για την μελλοντική του διαπαιδαγώγηση. Γιατί απλούστατα δεν θα σταματήσει ποτέ να "απαιτεί" – ίσως με τον ίδιο εκρηκτικό τρόπο - νομίζοντας πως τελικά θα είναι ο ΝΙΚΗΤΗΣ.

Είναι ξεκάθαρο, πως η τελική απόφαση είναι του κάθε γονιού! Αυτός αποφασίζει και είναι έτοιμος να πληρώσει αργά ή γρήγορα το λογαριασμό των επιλογών του.

Εγώ, σαν γονιός, σαν παιδίατρος, σαν πολίτης, θα σας πρότεινα μια… προσωρινή ανακωχή! Δηλαδή, ο γονιός κάνοντας μια αγκαλιά στο παιδί (χωρίς να του λέει βλακώδη γλυκόλογα) να προσπαθήσει να σβήσει την "ηφαιστειακή έκρηξη θυμού" της στιγμής εκείνης. Σχεδόν όμως μετά (για να μην ξεχαστεί το θέμα), ο γονιός πρέπει με λίγα και απλά λόγια να του επισημάνει την κακή του συμπεριφορά και να του προσδιορίσει μια λογική – δίκαιη τιμωρία (ένα πέναλτι) για την προηγούμενη συμπεριφορά του. Π.χ. μπορούμε να του πούμε "μια και φέρθηκες με ένα τόσο απαράδεκτο τρόπο, σήμερα δεν πρόκειται να φας γλυκό ή δεν θα πας βόλτα ή δεν θα σε πάμε στον παππού".

Ασφαλώς και πρέπει να υπάρχει ένα "πέναλτι"! Μια ποινή λογική χωρίς υστερίες από την μεριά του γονιού, χωρίς φωνές και άλλες υπερβολές.

Τέλος ποτέ να μην ξεχάσετε πως η συμπεριφορά σας απέναντι στα λάθη των παιδιών σας πρέπει να είναι πάντοτε η ίδια και πάντοτε σταθερή!! Όχι δηλαδή άλλοτε να το μαλώνουμε ή να το τιμωρούμε για ένα παράπτωμα του και άλλοτε… να το κάνουμε "γαργάρα" είτε γιατί βαριόμαστε την σύγκρουση είτε γιατί… θέλουμε να δούμε τον "Σουλεϊμάν" στην τηλεόραση.

Έξυπνα τρικ για να μάθει να φροντίζει τα δοντάκια του

Η πολιτική της "τρομοκρατίας" με απειλές όπως λ.χ. "θα σαπίσουν και θα δεις τι έχεις να πάθεις στον οδοντίατρο" ή "θα σαπίσουν και σε λίγα χρόνια θα φοράς μασέλα", ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. Το ίδιο απέτυχαν και οι πολύ υγιεινές συμβουλές τακτικού βουρτσίσματος. Για δεκαετίες ολόκληρες, σε όλο τον κόσμο, εκατομμύρια γονείς έλεγαν, ξαναέλεγαν, συμβούλευαν, απειλούσαν, γκρίνιαζαν… αλλά οι οδοντίατροι συνέχιζαν να έχουν πλούσια πελατεία παιδιών με τερηδονισμένα δόντια. Άρα, επιβάλλεται μια ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ.

Ξεκινήστε την προσπάθειά σας σχεδόν από το μηδέν. Εννοώ, από τη στιγμή που θα βγει το πρώτο δοντάκι. Αφού σταματήσουν… οι πανηγυρισμού σας (σαν να πήρε η εθνική Ελλάδος το παγκόσμιο κύπελλο), αρχίστε την "προπόνηση". Έτσι λοιπόν μετά από κάθε τάισμα, αφού πιεί το νεράκι του, με μια βρεγμένη γάζα καθαρίστε τα ούλα και όσα δοντάκια ήδη υπάρχουν. ΤΙ ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ; Πρόκειται και για ουσιαστική αλλά κυρίως και συμβολική ενέργεια της μάνας. Ήδη από 6-7-8 μηνών συνηθίζει να ανέχεται την απαραίτητη μεν, άλλα όχι και τόσο ευχάριστη δε "πράξη" ενός αντικειμένου (γάζα ή οδοντόβουρτσα) που "κινείται" μέσα-έξω πάνω- κάτω στο στόμα του. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΒΙΩΜΑ ΜΗΝΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Όλα αυτά ήταν η αρχή. Όταν το παιδί μεγαλώσει και γίνει 3 χρονών χαρίστε του μια οδοντόβουρτσα. Μια μικρή και μαλακή. Φροντίστε η πράξη σας να έχει χαρακτηριστικά παιχνιδιού. Δεν χρειάζονται μαθήματα και πολλές φιλοσοφίες. Απλά πάτε μαζί με το παιδί στο μπάνιο, βάλτε το να πατήσει σε μια καρέκλα, να κοιτάζει και αυτό στον καθρέφτη και ζητήστε του, όχι να πλύνει τα δόντια (το παιδί 2-3 χρονών δεν καταλαβαίνει την έννοια "πλένω δόντια") αλλά ζητήστε του να ΠΑΙΞΕΤΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ "ΚΑΝΕ ΟΤΙ ΚΑΝΩ". Σας το ξαναεπαναλαμβάνω ότι μόνο αν στη βαρετή πράξη δώσουμε χαρακτηριστικά παιχνιδιού , μόνο τότε υπάρχουν πιθανότητες επιτυχίας.

ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΣΟΒΑΡΟ ΑΥΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ, ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΕΝΑ ΑΣΤΕΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΑΠΛΩΣ ΑΝΤΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ, ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ.

Το παιδί που αρνείται να κοιμηθεί! Διάλογος ή πειθαρχία στρατοπέδου;

Δύσκολη απάντηση!!! Το βασικό για έναν ήρεμο ύπνο, άρα και για μια ανακούφιση της εξαντλημένης μάνας, είναι το ‘’ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΥΠΝΟ’’ . Σε τέτοια παιδιά που σας βγάζουν το ‘’λάδι’’ καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, προετοιμάστε τα σωστά για τις βραδινές ώρες. Μην τα αφήνετε να κοιμούνται πολλές ώρες κατά τη διάρκεια της μέρας. Ένα συνηθισμένο αθώο ‘’κόλπο’’ των μαμάδων – που τελικά το πληρώνουν ακριβά – είναι να τα αφήνουν να κοιμηθούν πολλές ώρες την ημέρα για να μπορέσουν να κάνουν και καμιά δουλειά στο σπίτι. Πρόκειται για μια λογική και ανθρώπινη σκέψη, αλλά είναι σίγουρο πως παιδιά ‘’χορτασμένα’’ ύπνο, δεν θα κοιμηθούν το βράδυ. Φροντίζουμε να μην το ταΐσουμε αργά. Τέτοιο λάθος το κάνουν οι γονείς, όταν ξεκινάν από το πρωί να τα ταΐζουν αργά, οπότε το βραδινό γεύμα καταλήγει να δίνεται τις πολύ βραδινές ώρες. Όμως, η διαδικασία χώνεψης, συχνά τα εμποδίζουν να έχουν έναν βαθύ , ήρεμο ύπνο. Κοιμούνται επιφανειακά και για ασήμαντη αφορμή, ξυπνάν και δεν ξανακοιμούνται. Κάτι πολύ σημαντικό: δεν κάνουμε ‘’τρελίτσες’’ και ‘’χαρούλες’’ αργά το βράδυ. Είναι ένα τρυφερό σφάλμα πολλών μπαμπάδων που επειδή λείπουν όλη την ημέρα, νιώθουν την ανάγκη αργά το βράδυ, την ώρα που επιστρέφουν να απολαύσουν τα παιδάκια τους. Ανθρώπινη πράξη αλλά… με ρίσκο αϋπνίας. Τέλος, αν όλα αυτά τα έχετε προσπαθήσει, αλλά το παιδί θέλει να αποκοιμηθεί πολύ αργά, τότε είστε αναγκασμένοι για ένα αρχικό συμβιβασμό να ακολουθήσετε το δικό του βιο-ρολόι ύπνου. Δείτε προσεκτικά τι ώρα θέλει να κοιμηθεί. Πάρτε το απόφαση , αφήστε το να ξενυχτίσει αλλά από την επόμενη κιόλας μέρα, αρχίστε ‘’περικοπές χρόνου’’ σαν .. τους υπουργούς οικονομικών. Κάθε μέρα κόψτε 10-15 λεπτά , έτσι ώστε σε με περίοδο ενός μήνα να το φέρεται στην δική σας ώρα ύπνου. Απόλυτα σημαντικό είναι να υπάρχει πρόγραμμα και να το τηρείτε κατά γράμμα και με αυστηρότητα. Εσείς θα βρείτε τι ταιριάζει στο παιδί σας. Αλλά ότι αποφασίσετε, να γίνει σχεδόν απαράβατος νόμος και κανόνας.

Το αυτιστικό παιδί

Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΕΝΟΣ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 1,5-2 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ.
Αν και είναι αδύνατο, να γίνει αληθινή διάγνωση από τον πρώτο καιρό, η έρευνα έδειξε, πως πολλές μητέρες αυτιστικών παιδιών, αισθάνονται πως κάτι "δεν πάει καλά" ήδη από τους πρώτους μήνες, χωρίς όμως να μπορούν να προσδιορίσουν, τι ακριβώς συμβαίνει. Βέβαια σε ένα ποσοστό 30% οι γονείς τέτοιων παιδιών αρνούνται κατηγορηματικά πως υπήρχαν παράξενα συμπτώματα στα παιδιά τους. Μερικά αυτιστικά παιδιά, είναι υπερβολικά ήρεμα, δεν κλαίνε σχεδόν καθόλου και δεν ζητούν την προσοχή, το ενδιαφέρον και τα χάδια των γύρω. Αυτή ακριβώς η έλλειψη ενδιαφέροντος για το τι συμβαίνει γύρω τους, είναι μια υποψία. 
Ενώ τα περισσότερα μωρά έχουν μια ανεξάντλητη περιέργεια στο τέλος του πρώτου χρόνου, τα αυτιστικά παιδιά δεν εξερευνούν το περιβάλλον τους, δεν προσπαθούν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των γονιών τους. Παρουσιάζουν μια απίστευτη ανεξαρτησία και τους αρέσει να παίζουν με τα ίδια παιχνίδια συνεχώς. Σε κάποιες περιπτώσεις, δείχνουν μια πολύ έντονη έλξη για μια συγκεκριμένη αισθητηριακή εμπειρία. Ένα αυτιστικό μωρό μπορεί να κοιτάζει για πάρα πολλή ώρα μια αναμμένη λάμπα στο ταβάνι ή να χτυπά με ένα μονότονο επαναλαμβανόμενο τρόπο ένα παιχνίδι στο τραπέζι. Αντίθετα, μερικές φορές, κάποια "αθώα" αντικείμενα τους προκαλούν έναν ανεξήγητο - παράλογο – φόβο. Δηλαδή, μπορεί να ουρλιάζει ασταμάτητα στη θέα ενός χρωματιστού ποτηριού και να μην σταματάει μέχρι οι γονείς να το πάρουν από μπροστά του.

ΣΥΧΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ 2-5 ΧΡΟΝΙΑ
Σ’ αυτήν πλέον την περίοδο ζωής του, η ιδιάζουσα συμπεριφορά τους είναι πολύ ευδιάκριτη. Τα περισσότερα συμπτώματα εμφανίζονται ανάμεσα στο 2,5-5 χρόνια. Πολλοί γονείς, τα χαρακτηρίζουν σαν ανικανοποίητα που θυμώνουν ανεξέλεγκτα όταν δεν εκπληρώνονται οι επιθυμίες τους.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, ενώ αποκτούν τις κινητικές τους δυνατότητες, σχεδόν στην ώρα τους, σχεδόν πάντα έχουν σημαντική καθυστέρηση ομιλίας. Αναφέρονται όμως και περιπτώσεις παιδιών που η ομιλία τους εξελισσόταν ομαλά έως τα 2-2,5 χρόνια και μετά χωρίς εμφανή λόγο άρχισε μια λεκτική παλινδρόμηση. Οι περισσότεροι από γονείς τέτοιων παιδιών, αναφέρουν ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα- Την ΗΧΟΛΑΛΙΑ (επανάληψη των ερωτήσεων μας ή των εκφράσεων μας, σαν να είναι μαγνητόφωνα).

ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΑΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ
Τέτοια παιδιά μπορεί να εκδηλώσουν παράξενες αντιδράσεις των αισθήσεών τους. Είναι δυνατόν να μη γυρίσουν, να μην αντιδράσουν σε ένα απότομο θόρυβο (το χτύπημα μιας πόρτας) αλλά να γυρίσουν στους ήχους (τικ-τακ) ενός ρολογιού μπροστά τους. Όσον αφορά την όραση τους, μερικές φορές δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν και να ονομάσουν τα αντικείμενα που βλέπουν. Είναι δυνατόν να υπάρχει έλλειψη ευαισθησίας τους, στο κρύο, στη ζέστη , στον πόνο. Παρουσιάζουν –πολύ συχνά- μια αλλόκοτη χαρά από το φως και τα γυαλιστερά αντικείμενα, ενώ έχουν ανεξήγητα μεταβαλλόμενες αντιδράσεις στο ανθρώπινο άγγιγμα. Δηλαδή, μπορεί να θυμώσουν σε ένα ελαφρύ αγκάλιασμα και ένα ήρεμο φιλί, ενώ αντίθετα να προτιμούν επώδυνους ερεθισμούς (χτυπήματα κτλ.). ΤΟ ΠΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΕΓΟΜΕΝΟ "ΠΕΡΑΣΤΙΚΟ ΒΛΕΜΜΑ". ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥΣ ΑΡΚΕΤΗ ΩΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΟΛΟΕΝΑ ΓΥΡΩ ΤΟΥΣ ΜΕ ΕΝΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΧΑΟΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ.

Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΤΟΥΣ
Τέτοια παιδιά, κάνουν αλλόκοτες, παράλογες κινήσεις χεριών και ποδιών. Λ.χ. μπορεί να κουνάν τα χέρια τους χωρίς λόγο (σαν φτερά πουλιών) ή να χοροπηδούν χωρίς αίτια. Το περπάτημα τους είναι πολύ συχνά ιδιόρρυθμο (σέρνουν τα πόδια τους, βαδίζουν στις άκρες των δαχτύλων, κρατώντας ακίνητα –κρεμασμένα- τα χέρια τους). Άλλες φορές κρατάν μια πολύ παράξενη στάση σώματος, με το κεφάλι σκυμμένο μπροστά, τα χέρια λυγισμένα στον αγκώνα. Παραδόξως πίνουν τεράστιες ποσότητες υγρών, μπορούν να στριφογυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους χωρίς να ζαλιστούν, και τα πρόσωπα τους εκπέμπουν μια ανεξήγητη "συμμετρία", ομορφιά, αθωότητα.

ΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΤΟΥΣ
Έχουν μια απίστευτη ικανότητα να λύνουν πολύπλοκα πάζλ, να συναρμολογούν και να αποσυναρμολογούν μηχανήματα. Ταυτόχρονα, η μνήμη τους, είναι τεραστίων δυνατοτήτων. Μπορεί να αποθηκεύσει κομμάτια από τραγούδια, μεγάλες λίστες από ονόματα, ολόκληρα ποιήματα, είναι ικανά να θυμούνται άχρηστες πληροφορίες, όπως ονόματα ασήμαντων μικρών δρόμων, δρομολόγια λεωφορείων, τρένων κτλ.

ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ
* (Καταρχήν όπως αναφέραμε και στην αρχή) δείχνουν μια πλήρη αδιαφορία για την παρουσία άλλων ανθρώπων γύρω τους.

* Συχνή, άσχημη αντίδραση σε οποιαδήποτε αλλαγή της θέσης ενός αντικειμένου.

* Αρρωστημένη εξάρτηση από ασήμαντης αξίας αντικείμενα.

* Παντελής έλλειψη φόβου μπροστά στον πραγματικό κίνδυνο.

* Απόλυτη αδιαφορία για τα συναισθήματα των άλλων. Μπορεί το αδερφάκι τους να σφαδάζει από τον πόνο και αυτά να γελάνε μέχρι σκασμού.

ΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΟ ΕΦΟΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ Ή ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΙΟΥΝΤΑΙ ΡΟΛΟΥΣ, ΕΙΤΕ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΝ-ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΟΥΝ ΜΕ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΑΙΔΙ (ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ) ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ-ΜΑΜΑ, ΓΙΑΤΡΟΥ- ΑΡΡΩΣΤΟΥ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΙΜΗΘΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.

Πολύ συχνά, ενώ κρατάν ένα παιχνίδι, δείχνουν αλλόκοτες επιθυμίες. Μπορεί να έχουν στα χέρια τους ένα μεγάλο φορτηγό και αυτά για πολλή ώρα να ασχολούνται με την ρόδα του και όχι με όλο το παιχνίδι.

Θέλω να είμαι σαφής. Σας περιέγραψα όσο πιο αναλυτικά γινόταν όλη την γκάμα των συμπτωμάτων. Σπάνια όμως τα συναντούμε όλα μαζί. Επομένως, είναι δουλειά του γονιού αθροίζοντας τα περισσότερα από αυτά που διάβασε να κάνει υποδείξεις στο γιατρό του.

Πιστοποιητικό υγείας στο σχολείο! Ένας χρήσιμος έλεγχος ή μήπως χαμένος χρόνος και λεφτά;

Είναι αλήθεια πως υπάρχει συχνή υποτίμηση ενός τέτοιου πιστοποιητικού, από την μεριά των γονέων, ειδικά όταν απευθύνονται στους γιατρούς των ασφαλιστικών τους ταμείων.

Είναι οι γονείς αρκετά δικαιολογημένοι, γιατί πολύ συχνά (ευτυχώς όχι πάντα) οι γιατροί των ταμείων το χορηγούν χωρίς πραγματικό έλεγχο με βιασύνη και αγγαρεία. Και όμως, πρόκειται – ειδικά στα μεγάλα παιδιά που αρρωσταίνουν αρκετά σπάνια - για ευκαιρία να ανακαλύψουμε καταστάσεις που δεν έχουν δώσει - ακόμη - κλινικά ίχνη.

Συνεπώς, σε έναν ολοκληρωμένο έλεγχο ο γιατρός θα κάνει ένα τεστ για σκολίωση. Πρόκειται για μια ασθένεια "αόρατη" στα αρχικά στάδια και που γίνεται αντιληπτή μόνο με το ειδικό τεστ επίκυψης.

Ο γιατρός θα αναζητήσει την πιθανότητα μιας εκκριτικής ωτίτιδας. Αντίθετα με την κλασσική ωτίτιδα που "πονηρεύει" αμέσως τους γονείς - λόγω του πόνου που προκαλεί - η εκκριτική ωτίτιδα δεν έχει συμπτώματα, εκτός από μια ήπια απώλεια της ακοής.

Στον σωστό έλεγχο για το πιστοποιητικό υγείας, ο παιδίατρος αναζητά στοιχεία για πιθανή μυοκαρδίτιδα. Είναι μεν μια σπάνια επιπλοκή, αλλά δυστυχώς είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση που ακολουθεί κάποιες απλές ιώσεις. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο γιατρός από το ιστορικό και μόνο θα υποψιαστεί και θα ζητήσει πιο εξειδικευμένο έλεγχο.

Συμπληρώνοντας ένα πιστοποιητικό υγείας, ο παιδίατρος ελέγχει για "ξεχασμένους" εμβολιασμούς ή ενημερώνει τον γονιό για τους καινούργιους εμβολιασμούς (λ.χ. το καινούριο ενισχυμένο εμβόλιο του πνευμονόκοκκου, ή το καινούριο ενισχυμένο - για μεγαλύτερα παιδιά - του μηνιγκιτιδόκοκκου).

Ο παιδίατρος πριν συμπληρώσει το χαρτί, ψηλαφώντας την κοιλιά του παιδιού, θα αναζητήσει μια πιθανή διόγκωση του ήπατος, του σπλήνα ή και γενικά λεμφαδένων.

Στον σωστό έλεγχο, ο γιατρός αναζητά πιθανή αναιμία. Πολλά παιδιά της προεφηβείας, ειδικά τα κορίτσια, λόγω μειωμένης σίτισης με κρέας και λόγω αυξημένης αιμορραγίας περιόδου, εμφανίζουν αναιμία, η οποία εκδηλώνεται εκτός από ωχρότητα (χλομάδα) και με ανεξήγητη, εύκολη κόπωση και υπνηλία. Είναι προφανές πως θα χρειαστούν εξετάσεις αίματος, αλλά παρ’ όλα αυτά, οι ερωτήσεις του γιατρού θα μας κατευθύνουν στη σωστή διάγνωση.

Όλα όσα αναφέραμε προηγουμένως, επιβεβαιώνουν πως ΔΕΝ υπάρχει το δίλλημα της επικεφαλίδας. ΝΑΙ, ΤΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΥΓΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟ ΧΑΡΤΙ, ΑΡΚΕΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

Πλατυποδία - ένα υπαρκτό πρόβλημα ή μήπως μια άσκοπη φοβία;

Όλοι οι γονείς, βλέποντας στα μικρά παιδιά την έλλειψη ποδικής καμάρας, φοβούνται πως πρόκειται για πλατυποδία. Όμως, έχουμε μια φυσιολογική χαλαρότητα ων μυών, όπως και εναπόθεση "λίπους" στα μικρά βρέφη – νήπια που δεν έχουν μάθει να περπατούν. Σταδιακά, η χαλαρότητα περνά, και τα παιδιά αποκτούν την ποδική καμάρα. Άρα, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε πλατυποδία πριν το τέλος του τρίτου έτους ζωής του. Εφόσον αποδειχθεί πως το παιδί έχει πράγματι πλατυποδία, συνιστώνται απλές γυμναστικές ασκήσεις με σκοπό να δυναμώσουν τους μύες της ποδικής καμάρας.

Ζητάμε από το παιδί, να περιπατάει ή και να τρέχει καθημερινά για 10 λεπτά στις μύτες των δακτύλων του. Επίσης, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα ειδικά πελματικά στηρίγματα, που τοποθετούνται στα κανονικά του παπούτσια. Αυτά, δεν διορθώνουν βέβαια την πλατυποδία, απλά στηρίζουν σταθερά τα πόδια του. Δεν πρέπει να είναι σκληρά, αλλά φτιαγμένα με εύκαμπτα υλικά. Μετά την ηλικία των 8 χρόνων, εάν με τη γυμναστική και τα ‘’βοηθήματα’’ το παιδί αρχίζει να έχει ενοχλήσεις, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε χειρουργική διόρθωση του προβλήματος. Ευτυχώς, κάτι τέτοιο αφορά μόνο το 5% των περιπτώσεων.
Συνδρομή σε αυτήν την τροφοδοσία RSS
Please update your Flash Player to view content.
Please update your Flash Player to view content.

Αναζήτηση Σχέσεις

    • Με τα παιδιά μου (13)
    • Με το σύντροφό μου (10)
    • Με τον ευατό μου (7)
    • Με τους γονείς μου (3)
    • Με τους συναδέρφους μου (3)
    • Με τους φίλους μου (2)
    Close 

Επικοινωνήστε με τη Ψυχολόγο

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΟΡΔΟΣΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ / ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ (MA, BSc., Pg.Cert.) Διεύθυνση:Καραϊσκάκη 18, Ν. Ψυχικό, 15451, ΑθήναΤηλέφωνο:210 6778233E-mail:alexa.kordosi@gmail.com






Σύνδεση or Δημιουργία λογαριασμού