Ύποπτοι και Φίλοι - Απόσπασμα 03

-Συγνώμη που ήρθα νωρίτερα...
-Δεν πειράζει. Έλα, πέρασε...
Η πρόσκληση της βγήκε αβίαστα. Λες κι ο Αλέξης ήταν κάποιος φίλος που την είχε επισκεφτεί για να της κρατήσει συντροφιά.
Κι εκείνος , όμως , δεν έδειξε να το σκέφτεται. Δεν τον κράτησαν στο κατώφλι της ενδοιασμοί. Δέχτηκε την πρόσκληση της Σοφίας μ' ένα χαμόγελο.
-Είναι η ώρα που πίνω καφέ. Θες κι εσύ έναν; είπε ξεπερνώντας τον ίδιο της τον εαυτό.
-Γιατί όχι;
Η Σοφία , αφού ρώτησε την προτίμησή του, μπήκε στην κουζίνα.
Άνοιξε το ντουλάπι της να βγάλει τα υλικά και τότε μόνο συνειδητοποίησε τι συνέβαινε. Κοίταξε πίσω της. Ο Αλέξης καθόταν ανέμελα στον λευκό της καναπέ. Της φαινόταν απίστευτο!
Επέστρεψε στο σαλόνι κρατώντας το δίσκο με τα ποτήρια.
-Ωραίο το σπιτάκι σου, Σοφία!
-Ευχαριστώ!
-Μόνη σου μένεις;
-Ναι!
-Αλήθεια, δεν έχουμε συστηθεί. Εγώ γνωρίζω τ' όνομά σου από τα στοιχεία που άφησες, εσύ όμως...
-Εντάξει. Και 'γω το ξέρω! Αλέξης, σωστά;
Ο άνδρας χαμογέλασε και τα γαλανά του μάτια άστραψαν.
-Εργάζεσαι κάπου, Σοφία;
-Ναι, είμαι αστυνομικός.
-Μπράβο!, αναφώνησε γεμάτος ενθουσιασμό ο Αλέξης.
-Δε μου φαίνεται, έτσι;
-Δεν είναι αυτό... απλά...
-Θ' απορήσεις περισσότερο μάλλον, αν σου πω ότι υπηρετώ στο τμήμα ανθρωποκτονιών.
-Μένω έκπληκτος! , παραδέχτηκε ο Αλέξης. Πώς πήρες αυτήν την απόφαση;
Η Σοφία έκανε μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν και εξήγησε στον Αλέξη όλα όσα ήθελε να μάθει για εκείνη. Αισθανόταν πολύ ευτυχισμένη με την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα.
Ο Αλέξης έμεινε στο σπίτι της μιάμιση περίπου ώρα.
Ούτε που αντιλήφθηκαν το πέρασμα του χρόνου. Η χημεία μεταξύ τους ήταν πολύ δυνατή.
-Πρέπει να φύγω, Σοφία. Πέρασα πολύ ωραία. Θα ήθελα να σε ξαναδώ , αν βέβαια το θέλεις κι εσύ.
-Γιατί όχι; Να σου δώσω τον αριθμό του κινητού μου να μου τηλεφωνήσεις όποτε θες.
Ο Αλέξης σημείωσε το νούμερο στο δικό του κινητού, χαιρετίστηκαν φιλικά κι η Σοφία έκλεισε την πόρτα πίσω του πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας.
Χοροπηδούσε από τη χαρά της όταν... θυμήθηκε το λόγο που είχε έρθει ο Αλέξης. Το κινητό της...
Πήρε τα κλειδιά της κι έτρεξε από τις σκάλες για να τον προλάβει.
Ο Αλέξης μόλις έβγαινε από το ασανσέρ της πολυκατοικίας. Ξαφνιάστηκε όταν την είδε μπροστά του.
-Το κινητό μου ξέχασες να μου δώσεις...
Έμειναν για λίγο σιωπηλοί με διασταυρωμένα τα βλέμματα τους.
Στο τέλος, ξέσπασαν σε φοβερά γέλια.

***
Η Σίσσυ ήταν ένα χαριτωμένο κορίτσι. Δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό για να σου μείνει αλλά μια λάμψη, μια διαπεραστική φωτεινότητα! Καμία σχέση με τη μουντάδα της Μαρίνας.
Παρήγγειλαν καφέ και άρχισαν αμέσως να συζητούν για το φλέγον θέμα.
-Γιατί ζητήσατε να με ξαναδείτε;
-Ίσως έχεις κάποια πράγματα να προσθέσεις πάνω σ' αυτά που μου αποκάλυψε η φίλη σου Μαρίνα Σταυροπούλου.
-Η Μαρίνα;
Το κορίτσι πρόφερε το όνομα με ειρωνεία.
-Ναι; Δεν είναι φίλη σου;
-Ας το πούμε...
-Όχι, Σίσσυ. Άκου. Οι λεπτομέρειες είναι πολύ σημαντικές. Ποια είναι η σχέση σου με τη Μαρίνα;
-Εντάξει. Κατάλαβα. Όχι φίλες. Συμφοιτήτριες. Παραδέχομαι πως κάναμε παρέα αλλά δε μπορώ να πω πως τρέφω και πολύ καλά συναισθήματα για το άτομο της.
Η Σοφία την κοίταξε προσεκτικά. Η Σίσσυ φαινόταν έξυπνο κορίτσι. Τα καστανά της μάτια είχαν μια σπιρτάδα. Από παντού ξεχείλιζε η δυναμικότητα του χαρακτήρα της. Ακόμα και τα σγουρά, καστανά μαλλιά της είχαν νεύρο, ζωντάνια. Ήταν φλόγα που έκαιγε!
-Δεν τη συμπαθείς;
Απάντησε με μια κίνηση του κεφαλιού.
Η Σοφία ήταν σίγουρη πως τα συναισθήματα ήταν αμοιβαία, αφού κι η Μαρίνα δεν είχε ασχοληθεί ιδιαιτέρως στην αφήγησή της με τη Σίσσυ. Έτσι, η Σοφία πριν τη συναντήσει, είχε πιστέψει πως πρόκειται για ένα κορίτσι δειλό κι άβουλο. Είχε πέσει έξω όμως. Γνωρίζοντας την κατάλαβε πως ήταν αδύνατο αυτό το κορίτσι να μην είχε δραστική συμμετοχή σ' εκείνη την συζήτηση περί γονέων.
-Ποιος είναι ο λόγος που δεν την συμπαθείς;
Η Σοφία δεν χρειαζόταν απάντηση από τη συνομιλήτρια της. Ήταν ικανή να δικαιολογήσει και μόνη της την αντιπάθεια αυτή . Αρκούσε να φέρει στο νου της τη συνάντηση τους στο πλουσιόσπιτο της.
-Η Μαρίνα είναι ζηλιάρα κι εκδικητική, απάντησε η Σίσσυ χωρίς περιστροφές.
Η Σοφία δεν περίμενε να ακούσει τα δυο αυτά επίθετα. Παρ' όλα αυτά δεν αποτέλεσαν έκπληξη για εκείνη.
«Θα πρόσθετα το ειρωνική», σκέφτηκε.
Η Σίσσυ συνέχισε:
-Εγώ την είχα καταλάβει από την αρχή. Η Στέλλα και η Άννα έλεγαν πως κάνω λάθος. Δεν ξέρω, η Στέλλα ίσως να πιστεύει ακόμη πως η Μαρίνα είναι ένα καλοκάγαθο κοριτσάκι. Βέβαια, αφού μέχρι και τώρα, η Μαρίνα συνεχίζει να την καλοπιάνει και να της φέρεται άψογα και κολακευτικά. Εγώ όμως, δεν ξεγελιέμαι και δεν θαμπώνομαι από τα πλούτη της. Μου είναι αδιάφορα και αυτά και αυτή! Άλλωστε, όταν η Άννα ξύπνησε, δικαιώθηκα.
-Τι εννοείς;
-Όπως ξέρεις, η Άννα και η Μαρίνα ήταν πάρα πολύ καλές φίλες. Κολλητές! Μέχρι να μπει ο Σπύρος ανάμεσα τους.
Διέκοψε τη ροή του λόγου της βίαια. Σα να 'χε κάνει κάποιο λάθος που ήταν αργά για να διορθώσει.
-Ο Σπύρος; Ποιος Σπύρος;
Η Μαρίνα δεν είχε αναφέρει κανέναν Σπύρο. Η Σοφία περίμενε ν' ακούσει από τη Σίσσυ ό,τι είχε να της πει για αυτόν το Σπύρο με αγωνία και περιέργεια. Η Σίσσυ όμως, φαινόταν για πρώτη φορά πως προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο. Έμοιαζε να είχε αποκαλύψει κάτι που είχε συμφωνηθεί να μείνει κρυφό.
-Σίσσυ... , ποιος είναι ο Σπύρος;
Στα χείλη του κοριτσιού έσκασε ένα πικρό χαμόγελο.
-Ο Σπύρος... δεν ήθελε να μπλέξει... εγώ τώρα δεν ξέρω αν πρέπει...
-Πρέπει να μου πεις όσα ξέρεις.
-Δεν έχει σχέση με την υπόθεση.
-Για να είσαι σίγουρη πως δεν έχει σχέση με την υπόθεση , πρέπει να κρατάς το κλειδί της.
-Προς Θεού...
-Τότε;
-Απλώς... Εντάξει, –η Σίσσυ έδειξε να συμβιβάζεται με την ιδέα της αποκάλυψης- ο Σπύρος ήταν ένα αγόρι που είχαν γνωρίσει σ' ένα κλαμπ. Η Μαρίνα ενδιαφερόταν για εκείνον, όμως ο Σπύρος διάλεξε την Άννα.
-Και;
-Ε, από τότε τα δυο κορίτσια ψυχράθηκαν μεταξύ τους. Δεν ήταν όπως πριν!
-Αυτός ήταν ο λόγος; Όχι το περιστατικό στην καφετέρια με τη συζήτηση σας για τη σχέση πατέρα-κόρης;
-Α, ναι, εκεί ήταν η κορύφωση! Η αιτία της ρήξης όμως, ήταν ο Σπύρος κάποιους μήνες νωρίτερα.
-Πόσο καιρό είχε σχέση η Άννα με το Σπύρο;
-Κάποιους μήνες απ' όσο ξέρω.
-Μάλιστα!
Η Σίσσυ χαμήλωσε το βλέμμα. Ξαφνικά, φαινόταν τόσο αδύναμη.
-Τι άλλο να πω;
Η Σοφία άγγιξε με το χέρι της το χέρι του κοριτσιού θέλοντας να της δώσει θάρρος. Με αυτήν την κίνηση της ήταν σα να της ψιθύριζε πως έκανε το σωστό.
Η Σίσσυ την κοίταξε με τα μεγάλα καστανά της μάτια.
-Τι άλλο να πω; επανέλαβε με νεύρο στη φωνή.
-Που θα βρω αυτόν τον Σπύρο...

***
Η Σοφία καθόταν στο γραφείο της και σκεφτόταν όσα είχαν ειπωθεί κατά τη συνάντηση της με τη Σίσσυ. Έπρεπε να βρει αυτόν τον Σπύρο επειγόντως. Ερχόταν συχνά σ' επαφή με το θύμα και ήταν απαραίτητο να καταθέσει. Ίσως γνώριζε ή είχε παρατηρήσει κάτι που θα φαινόταν χρήσιμο στις αρχές.
Η Σίσσυ όμως, δε γνώριζε σχεδόν τίποτα για εκείνον. Ούτε το επίθετο ούτε τη διεύθυνση του. Κι αυτό δυσκόλευε τον εντοπισμό του.
« Ίσως η Στέλλα γνωρίζει κάτι γι' αυτόν», είχε πει στη Σοφία.
Και τώρα η Σοφία ετοιμαζόταν να τηλεφωνήσει στο κορίτσι.
-Καλησπέρα, στη Στέλλα Σαμαράκη θα ήθελα να μιλήσω.
-Δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή. Είμαι η μητέρα της. Θέλετε να της αφήσετε κάποιο μήνυμα;
Η φωνή της ηχούσε όμορφα, μα όταν η Σοφία φανέρωσε την ταυτότητά της ο ήχος της σκλήρυνε.
-Από το αστυνομικό τμήμα τηλεφωνώ σχετικά με την υπόθεση της δολ...
-Ναι, κατάλαβα. Τι θέλετε;
-Προέκυψαν κάποια νέα στοιχεία και χρειαζόμαστε τη βοήθεια της.
-Εντάξει. Όταν επιστρέψει, θα της πω να σας τηλεφωνήσει, είπε η κυρία Σαμαράκη με απροθυμία. Σε αυτό το νούμερο που βλέπω στην οθόνη αναγνώρισης να σας καλέσει;
-Αυτός είναι ο αριθμός του γραφείου μου. Να σας δώσω και του κινητού μου...
Η Σοφία πρόφερε έναν έναν τους αριθμούς.
-Ευχαριστώ πολύ.
-Ένα λεπτό! Πριν κλείσουμε, θέλω να σας παρακαλέσω να χειριστείτε το θέμα με λεπτότητα, γιατί το κοριτσάκι μου είναι ευαίσθητο κι αυτή η υπόθεση την έχει ταράξει πολύ.
-Μείνετε ήσυχη!

***

Είχε έναν φρικτό πονοκέφαλο. Το μόνο που ήθελε ήταν να ξαπλώσει στο κρεβατάκι της και να ισιώσει το κορμί της, να χαλαρώσει, να μη σκέφτεται τίποτα , ούτε καλό ούτε κακό.
Πέταξε όλα τα ρούχα της στο πάτωμα κι έμεινε με το μαύρο στρινγκ της. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας. Είχε αρχίσει ν' αποκτά κυταρρίτιδα. Ε, βέβαια! Παλιότερα πήγαινε σε γυμναστήριο. Τώρα πια δεν ασχολιόταν με τίποτα. Την είχε πάρει από κάτω. Είχε αφοσιωθεί στη δουλειά κι είχε παραμελήσει τον εαυτό της.
Έπεσε στο κρεβάτι της όπως ένα άψυχο σώμα. Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να χαλαρώσει ... όταν ο ήχος του κινητού της την ανάγκασε να επανέλθει στον πραγματικό κόσμο.
Έτσι γυμνή όπως ήταν, έτρεξε στο σαλόνι για να βρει το τηλέφωνο. Σκέφτηκε πως η Στέλλα θα είχε πάρει το μήνυμα που είχε αφήσει η Σοφία στη μητέρα της.
Απάντησε λαχανιασμένη.
Η γνωστή φωνή την καθήλωσε.
-Ελπίζω να μη σε διακόπτω από κάτι!
-Αλέξη;;;
-Με αναγνώρισες! Χαίρομαι! Δε μου αρέσει καθόλου να προσπαθώ στον άλλον που δε με θυμάται να εξηγήσω ποιος είμαι κι από πού γνωριζόμαστε.
Η Σοφία γέλασε.
Ήθελε να του πει πως ήταν αδύνατο να τον ξεχάσει αλλά συγκρατήθηκε.
Δεν ήταν σωστό να του δείξει πόσο πολύ ανυπομονούσε γι' αυτό το τηλεφώνημα.
-Δεν ξέρω αν έχεις κανονίσει τίποτα για απόψε αλλά εγώ έχω μια πρόταση να σου κάνω.
Η Σοφία δεν πίστευε στ' αυτιά της. Μήπως ζούσε σε κάποιο όνειρο; Την είχε πάρει ο ύπνος έτσι όπως ήταν εξαντλημένη και ονειρευόταν...
-Σοφία, είσαι στη γραμμή;
-Ναι, ναι... Σ' ακούω, Αλέξη. Δεν έχω κανονίσει τίποτα. Είναι ωραία η ιδέα σου.
-Θα περάσω λοιπόν, κατά τις εννιά να σε πάρω. Μη φας! Ξέρω ένα πολύ ωραίο εστιατόριο.
Όταν έκλεισε το τηλέφωνο , ελευθέρωσε τη χαρά της με ατέλειωτα ουρλιαχτά και φωνές. Δείπνο με τον Αλέξη!!!!
-Πρέπει να ετοιμαστώ! Σε τέσσερις ώρες θα έρθει να με πάρει.

***
Το θυροτηλέφωνο χτύπησε κι η Σοφία κοκάλωσε.
- Ήρθε!, αναφώνησε πανικοβλημένη.
Έτρεξε στην παπουτσοθήκη κι έβγαλε τα χρυσά ψηλοτάκουνα πέδιλα της. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό όμως, της φάνηκε πως κάτι έλειπε.
-Τα σκουλαρίκια!
Σχεδόν τρέμοντας τα πέρασε στ' αυτιά της. Όταν κι αυτά ήταν πια στη θέση τους , η Σοφία ήταν έτοιμη να συναντήσει τον Αλέξη.
Κράτησε στο αριστερό της χέρι το μικρό χρυσό τσαντάκι της και λίγο πριν βγει από την πόρτα, κοντοστάθηκε, πήρε μια βαθιά αναπνοή κι ύστερα, ... έσβησε πίσω της τα φώτα!
Ο Αλέξης την περίμενε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ένας μικρός θεός!
-Είσαι πολύ όμορφη! , ήταν το πρώτο πράγμα που βγήκε από τα χείλη του αντικρίζοντας τη Σοφία.
Εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα για να μη φανεί το ελαφρύ κοκκίνισμα του προσώπου της.
Την οδήγησε στο αυτοκίνητο του. Ένα κόκκινο seat leon που φαινόταν πως είχε αγοραστεί πρόσφατα. Αυτό που πρόσεξε και άρεσε πολύ στην Σοφία ήταν το πόσο καθαρό ήταν και από έξω αλλά και μέσα.
-Λοιπόν... που πάμε;
-Μην ανησυχείς! Έχω κάνει κράτηση.
Η Σοφία χαμογέλασε αμήχανα. Δεν ήξερε τι να πει. Δεν ένιωθε άνετα. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά και φοβόταν πως ο Αλέξης θα το αντιλαμβανόταν. Δε μπορούσε όμως, να ελέγξει τον εαυτό της. Έμοιαζε με κοριτσόπουλο στο πρώτο του ραντεβού.
Ο Αλέξης άρχισε να της λέει διάφορα. Της μιλούσε για τη δουλειά -για μια απαιτητική πελάτισσα που είχε έρθει για να τον παιδεύσει-, για τον καιρό –η ΕΜΥ προέβλεπε βροχή πέφτοντας όμως έξω, για το λευκό παντελόνι που φορούσε –το είχε δει σε μια βιτρίνα της Τσιμισκή και το είχε ερωτευτεί.
-Εσύ γιατί δε μιλάς; Συμβαίνει κάτι; Μήπως μετάνιωσες;
Η Σοφία βιάστηκε ν' απαντήσει πως όλα ήταν εντάξει. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να πιστέψει ο Αλέξης πως η πρώτη τους έξοδο γι' αυτήν ήταν μια αγγαρεία.
Έβριζε τον εαυτό της για το άγχος και τη συμπεριφορά της. Θα την νόμιζε για σνομπ. Αλλά δεν ήταν! Είχε μόνο λίγο τρακ...
Κατηφόρισαν προς ένα εστιατόριο της Κρήνης. Η Σοφία δεν επισκεπτόταν συχνά αυτά τα μέρη και της φάνηκαν μεγάλες οι αλλαγές. Ο κόσμος πηγαινοερχόταν στα καφέ, τα πάρκα , την προβλήτα. Η νύχτα κουβαλούσε μια ατμόσφαιρα ρομαντική πράγμα που άγχωνε περισσότερο τη Σοφία αφού το μόνο που ήθελε ήταν να πέσει στην αγκαλιά του Αλέξη και ν' αφεθεί στο φιλί του. Σε καμία περίπτωση όμως, δε θ' αποκάλυπτε σκέψεις κι επιθυμίες της. Τους άνδρες τους κυνηγούσε μονάχα όταν πήγαιναν κόντρα στο νόμο. Στον έρωτα περίμενε από εκείνους την πρώτη κίνηση!
Οι λεπτομέρειες είναι περιττές... Η βραδιά τους κύλησε όμορφα , η συνάντηση στέφθηκε με επιτυχία. Φαγητό, κρασί, κουβεντούλα, γελάκια...Η Σοφία τον κοιτούσε και η μόνη λέξη που της ερχόταν στο μυαλό ήταν «ευχαριστώ».
«Ευχαριστώ που ζωντάνεψες τα όνειρά μου».
«Ευχαριστώ που έδωσες χρώμα στη ζωή μου».
«Ευχαριστώ που μ' έκανες ξανά να αισθανθώ ...τον έρωτα».

***
Το τηλέφωνο χτυπούσε επίμονα. Ξύπνησε στο κρεβάτι της με το κορμί της γυμνό και ιδρωμένο σα να είχε δει εφιάλτη.
Είχε σκοτεινιάσει. Στα τυφλά βρήκε το κινητό της ακολουθώντας τον ήχο του.
-Ναιαι; απάντησε με φωνή που μόλις ακουγόταν.
-Συγνώμη, σας ξύπνησα; Είμαι η Στέλλα Σαμαράκη. Η μητέρα μου μου είπε...
Η Σοφία ψηλάφισε τον τοίχο της κρεβατοκάμαρας με τα δάχτυλά της και πίεσε το διακόπτη για ν' ανάψει το φως. Το ρολόι απέναντι της έδειχνε πως πλησίαζαν τα μεσάνυχτα.
Το κορίτσι που της είχε τηλεφωνήσει, προσπαθούσε να δικαιολογηθεί για το ακατάλληλο της ώρας.
Κανόνισαν βιαστικά ένα ραντεβού για την επόμενη μέρα.
Η Σοφία απενεργοποίησε το κινητό.
Έμοιαζε να τα χει χαμένα. Τι άλλο βέβαια, να της συνέβαινε; Αφού η έξοδος με τον Αλέξη ήταν απλά ένα όνειρο!

Διαβάστε το Απόσπασμα 04