Ύποπτοι και Φίλοι - Απόσπασμα 11

Η Σοφία ένιωσε βαθιά συγκινημένη πατώντας το πόδι της στο γερμανικό έδαφος. Το συναίσθημα που την κατέκλυζε ήταν παράξενο κι ανεξήγητο. Ήταν σα να βρισκόταν έπειτα από πολλά χρόνια σ' ένα μέρος που την είχε στιγματίσει. Κι όμως, ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευε ως τη Γερμανία και συγκεκριμένα, την πρωτεύουσα της, το μαγευτικό Βερολίνο.
Ο προορισμός της προτίμησε να παραμείνει μυστικός. Δεν ήθελε να μαθευτεί ο τόπος στον οποίο είχε επιλέξει να περάσει τις μέρες άδειας της. Κατά βάθος την περιτριγύριζε ένας μικρός φόβος ότι ο Αλέξης ακόμα και 'κει μπορούσε να πεταχτεί από κάποια γωνία και να της χαλούσε τις διακοπές της.
Στο αεροδρόμιο του Βερολίνου την περίμενε ο ξάδερφος της να την υποδεχτεί. Όταν τα βλέμματά τους συναντήθηκαν, η Σοφία χαμογέλασε με ανακούφιση που αντίκριζε ένα οικείο της πρόσωπο ανάμεσα σε τόσα ξανθά κι άγνωστα! Ο Σωτήρης άλλωστε, ξεχώριζε στο πλήθος! Είχε πάντα το ίδιο σοκολατένιο χρώμα στην επιδερμίδα και 'κεινα τα μεγάλα υγρά γαλανά μάτια που κουβαλούσαν την Ελλάδα μέσα τους όπου κι αν βρισκόταν ο κάτοχός τους.
Σφιχταγκαλιάστηκαν! Μπορεί ο Σωτήρης μπαίνοντας στην εφηβεία ν' απαρνήθηκε το χωριό, όμως όσα είχαν ζήσει μαζί μέχρι τότε κανένας από τους δυο τους δεν τα ξεχνούσε.
-Η Αμαλία; ρώτησε η Σοφία.
-Σπίτι. Μας περιμένει! Πάμε! Έχουμε να σου πούμε και νέα!
-Τι; Τι νέα; Αχού, θα σκάσω. Γιατί δε μου λες;
-Έλα, έλα! Υπομονή!
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής η Σοφία χάζευε από το παράθυρο του αυτοκινήτου την ομορφιά της πόλης. Το καλοκαίρι εκεί ήταν πολύ διαφορετικό και... κρύο σε σχέση με το ελληνικό!
Το σπίτι του Σωτήρη και της Αμαλίας μπορεί να ήταν μικρό αλλά ξεχείλιζε από αγάπη. Μια ζεστή φωλιά για δυο ερωτευμένα πιτσουνάκια! Φαινόταν πως το είχαν διακοσμήσει με πολύ μεράκι και καλό γούστο!
Η Αμαλία ακούγοντας τα κλειδιά στην πόρτα, έτρεξε να την καλωσορίσει γεμάτη ενθουσιασμό κι ένα πλατύ χαμόγελο. Η Σοφία παρατήρησε αμέσως την αλλαγή...
-Μη μου πεις...
Τα χέρια της χάιδεψαν την φουσκωμένη κοιλιά της κοπέλας στοργικά.
Ο Σωτήρης αγκάλιασε τη γυναίκα του από τους ώμους και με απέραντη χαρά επιβεβαίωσε τη σκέψη της Σοφίας:
-Ναι, ναι, θα γίνω μπαμπάς!
-Συγχαρητήρια, παιδιά! Αυτό είναι υπέροχο! Μα, η μαμά δε μου είπε τίποτα.
-Δεν το είπαμε σε κανέναν.
-Δηλαδή δεν το γνωρίζει ούτε η θεία;
-Όχι! Έκπληξη!
-Και δε θα τους το πείτε μέχρι να γεννηθεί;
-Οι ανακοινώσεις θα γίνουν σε δυο βδομάδες που θα έχουμε μάθει και το φύλο του παιδιού.
-Αχ ρε παιδιά, μπράβο! Χαίρομαι πολύ για σας!
-Και στα δικά σου λοιπόν! , ευχήθηκε η Αμαλία κι ο Σωτήρης συμπλήρωσε μ' ένα πονηρό χαμόγελο.
-Για μένα... μάλλον θ' αργήσουν αυτές οι χαρές.
-Μην το λες. Ποτέ δεν ξέρεις!
-Αχ τώρα... Μήπως δεν έπρεπε να έρθω; Να μη σας γίνομαι και βάρος βρε παιδιά! Η Αμαλία χρειάζεται ξεκούραση.
-Ούτε να σου περνά από το μυαλό, Σοφάκι μου, τέτοιο πράγμα! Μας έδωσες μεγάλη χαρά. Άλλωστε δεν είμαι άρρωστη! Έγκυος είμαι!
-Ναι, Αμαλίτσα μου, σ' ευχαριστώ! Είσαι θησαυρός!
Κι οι δυο κοπέλες αγκαλιάστηκαν σφιχτά κι... αληθινά!

***
Το ζευγάρι είχε αποφασίσει να δείξει όλες τις ομορφιές του τόπου διαμονής τους στη Σοφία χωρίς να τους πτοήσει η εγκυμοσύνη. Η Σοφία επέμενε πως δεν ήταν σωστό να κουράζεται η Αμαλία στην κατάστασή της, όμως η νεαρή γυναίκα ισχυριζόταν πως όταν κάτι της δίνει χαρά ποτέ δεν την κουράζει. Μάλιστα, ο Σωτήρης είχε ζητήσει άδεια από τη δουλειά προκειμένου να ξεναγήσει την ξαδέρφη του στην γερμανική πρωτεύουσα.
Έτσι, η Σοφία θαύμασε από κοντά τον καθεδρικό ναό με τον κεντρικό χάλκινο τρούλο ύψους 85 μέτρων, γοητεύτηκε από την Αlexander Platz , ίσως την ομορφότερη πλατεία του Βερολίνου στην οποία όπου και να κοιτάξεις υπάρχει ένα μνημείο όπως ο πύργος Φέρνζετουρμ ή αλλιώς πύργος της τηλεόρασης ύψους 365 μέτρων που οι ντόπιοι αποκαλούν και οδοντογλυφίδα αλλά και το Ρολόι του Κόσμου. Συγκινήθηκε μπροστά στον κολοσσιαίο μαρμάρινο βωμό της Περγάμου από τη Μικρά Ασία επισκεπτόμενη το Μουσείο της Περγάμου, απόρησε με το μουσείο ομοφυλοφιλίας, έμαθε πολλά από το Εβραϊικό Μουσείο.
Αξέχαστη όμως, θα της έμενε η εκδρομή στο Πότσδαμ, στη βασιλική πόλη, την πρωτεύουσα του γερμανικού κρατιδίου του Βρανδεμβούργου που βρίσκεται 26 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Βερολίνου. Η πόλη αυτή είναι ευρέως γνωστή για τα μοναδικά πολιτιστικά τοπία της, ειδικότερα τα πάρκα και το περίφημο ανάκτορο Σανσουσί, που έκτισε ο Φρειδερίκος ο Μέγας.
Η Σοφία σκεφτόταν πως είχε κάνει την καλύτερη επιλογή για τις διακοπές αυτές. Στο Βερολίνο είχε τόσα πολλά να δει. Το μυαλό της είχε γεμίσει με εικόνες παραγκωνίζοντας όλες τις άσχημες σκέψεις που την είχαν κατακλύσει όσο βρισκόταν στην Ελλάδα.
Οι μέρες κύλησαν σα νερό αλλά ευτυχώς, οι μπαταρίες της Σοφίας φόρτιζαν γρήγορα κι έτσι, ήταν έτοιμη ν' αντιμετωπίσει με νέες δυνάμεις όσα είχε αφήσει πίσω στα ελληνικά εδάφη.
Το τελευταίο απόγευμα πριν την ημέρα της επιστροφής της, είχαν αποφασίσει να το περάσουν χαλαρά στο διαμέρισμα του ζευγαριού. Ο Σωτήρης είχε πεταχτεί ως το κοντινό σούπερ μάρκετ και οι δυο γυναίκες βρήκαν ευκαιρία να συζητήσουν γυναικεία θέματα.
-Τα μαλλιά σου είναι πολύ ωραία, Αμαλία!
-Κι εσύ έχεις πολύ ωραία μαλλιά ρε Σοφία!
-Ναι, αλλά μου βγάζουν την ψυχή μέχρι να τα ξεμπερδέψω. Άσε που παραμάκρυναν και θέλουν κούρεμα.
-Αχ μωρέ μην τα κόψεις... Σου πηγαίνουν τόσο... Όσο για το ξεμπέρδεμα, μη στενοχωριέσαι... Ξέρω εγώ μια μάσκα μαλλιών, θαυματουργή! Υπάρχει και στην Ελλάδα αλλά θα την βρεις μόνο σε καταστήματα μ' επαγγελματικά προϊόντα.
-Αλήθεια, Αμαλία; Ποπο, ποια είναι; Αν είναι πράγματι τόσο καλή, θα με σώσει. Υποφέρω με το θέμα αυτό!
-Ναι, παιδί μου, σου λέω. Καταπληκτική! Εγώ ξέρεις τι άγριο κι ατίθασο μαλλί είχα πριν αρχίσω να την χρησιμοποιώ; Κάτσε να φέρω χαρτί και στυλό να σου γράψω τ' όνομα.
Η Αμαλία ήταν έτοιμη να σηκωθεί από τον καναπέ αλλά η Σοφία τη σταμάτησε.
-Κάτσε, παιδάκι μου, κάτω. Έχω την ατζέντα μου εδώ.
Η Σοφία έβαλε την τσάντα της στα γόνατά της κι άρχισε να την ψαχουλεύει.
-Α, εσύ είσαι οργανωμένη, ξαδέρφη!
-Εμ, τι νόμιζες; Ποπο, τι έχω εδώ μέσα! Κοίτα να δεις! Μέχρι και τις φωτογραφίες από το πάρτι του Πέτρου κουβαλάω... Άιντε... Δεν πάω καλά!
-Α, τι φωτογραφίες είναι αυτές; Να δω;
-Ναι, δες! Είναι από το πάρτι ενός συναδέλφου και της γυναίκας του.
Η Αμαλία πήρε τις φωτογραφίες στα χέρια της. Κοίταξε την πρώτη.
-Αχού, Σοφάκι, κούκλα είσαι! Και πώς σου πάει αυτό το κόκκινο φόρεμα! Θεά είσαι!
Πέρασε στη δεύτερη φωτογραφία.
-Όλοι αυτοί είναι συνάδελφοι;
-Όχι, είναι και κάποιοι φίλοι του ζευγαριού.
-Α, ωραία! Πολύ ωραία! Και μ' εμένα μ' αρέσουν τα πάρτι! Τώρα όμως, μάλλον θα πρέπει να τα ξεχάσω, είπε γελώντας και χαϊδεύοντας παράλληλα, την φουσκωμένη κοιλίτσα της.
Γύρισε στην τρίτη φωτογραφία και τότε ακούστηκαν κλειδιά στην πόρτα.
-Ήρθε ο Σωτήρης, αποκρίθηκε η Σοφία.
Η Αμαλία δεν έδωσε σημασία.
Η Σοφία τότε, την άκουσε να λέει έκπληκτη:
-Καλέ , τι κάνει αυτός εκεί;

***

Η Σοφία παρακολούθησε βουβά τη σκηνή που εξελίχθηκε ανάμεσα στο ζευγάρι.
Ο Σωτήρης δεν είχε προλάβει να κλείσει την εξώπορτα κι η Αμαλία του φώναζε να πλησιάσει.
-Τι είναι βρε μωράκι μου; Τι συμβαίνει;
-Έλα, έλα Σώτο να δεις... Απίστευτο!
Η Αμαλία έτεινε προς το μέρος του μια από τις φωτογραφίες κι ο νεαρός άνδρας την πήρε στα χέρια του απορώντας.
-Τι να δω; Α, ξαδέλφη, κούκλα είσαι, αποκρίθηκε.
-Πίσω από τη Σοφία. Στο βάθος. Δεν αναγνωρίζεις κάποιο πρόσωπο;
Ο Σωτήρης έφερε πιο κοντά στα μάτια του τη φωτογραφία και την «επεξεργάστηκε» με περισσότερη προσοχή.
Η Αμαλία τον κοιτούσε με φανερή αγωνία, ενώ η Σοφία παρέμενε ανέκφραστη.
Στο τέλος, είδε στην άκρη των χειλιών του ξαδέρφου της να σκάει ένα χαμόγελο.
-Βρε συ, ο Τάκης!
-Ο Τάκης, βέβαια!
-Ποιος είναι ο Τάκης ρε παιδιά; Πείτε και σε μένα!
Η Αμαλία σηκώθηκε από τον καναπέ και κατευθύνθηκε προς το χαμηλό μπουφέ που διακοσμούσε το σαλόνι τους. Άνοιξε ένα ντουλαπάκι, ψαχούλεψε ένα μικρό κουτί κι επέστρεψε στη θέση της κρατώντας μια δική της φωτογραφία.
-Ορίστε, είπε στη Σοφία. Κοίτα! Εδώ είμαι σε αγώνες με την ομάδα του τζούντο.
Η Αμαλία έδειξε με το δάχτυλό της ένα αγόρι κοντά στα δεκαοχτώ.
-Αυτός είναι ο Τάκης!
Η Σοφία ξαφνικά αισθάνθηκε σα να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα.
Με τα μάτια αναζήτησε το πρόσωπο του αγοριού στη δική της φωτογραφία, ενώ ταυτόχρονα άκουγε την Αμαλία να τον εντοπίζει στην επόμενη.
-Να 'τος πάλι! Βρε τον Τάκη!
-Ώστε γνωρίζεστε με τον νεαρό; ρώτησε προσπαθώντας ν' αποκρύψει την ταραχή της, η οποία έμοιαζε αδικαιολόγητη ακόμη και για την ίδια.
-Α, ναι! Κάναμε καλή παρέα για ένα διάστημα.
-Μετά, χαθήκατε;
-Ε, μετά εκείνος εξαφανίστηκε.
-Αλήθεια; Γιατί;
-Είχε ιστορίες ο καημενούλης...
-Πεθαίνω να μάθω, είπε παιχνιδιάρικα η Σοφία.
-Ωχ καλά! Κατάλαβα. Άρχισε το κουτσομπολιό. Πείτε τα εσείς. Εγώ πάω να τακτοποιήσω τα πράγματα από το σούπερ μάρκετ και να κάνω ένα ντουζάκι.
Έμειναν πάλι οι δυο τους κι η Αμαλία ξεκίνησε να διηγείται στη Σοφία την ιστορία του Τάκη.
-Εγώ τον Τάκη τον ήξερα από το σχολείο. Ήταν ένα χρόνο μικρότερός μου αλλά, επειδή μέναμε στην ίδια γειτονιά, κάναμε κάπου κάπου παρέα. Καλύτερα, βέβαια, γνωριστήκαμε όταν ήμασταν στην ίδια ομάδα στο τζούντο. Ήταν καλό παιδί όμως, από μικρό αντιμετώπιζε πρόβλημα με την όρασή του. Γεννήθηκε μ' έναν όγκο στο αριστερό, αν θυμάμαι καλά , μάτι του. Ρετινοβλάστωμα νομίζω λέγεται αυτό. Είναι μια μορφή καρκίνου, δεν είναι παίξε γέλασε. Σοβαρή η κατάσταση. Μάλιστα, θυμάμαι πως αν κοιτούσες προσεκτικά τον Τάκη , έβλεπες πως οι κόρες των ματιών του είχαν λευκά στίγματα σε κάποια σημεία. Λευκοκορία λέγεται αυτό.
Η λέξη « λευκοκορία» φάνηκε γνωστή στη Σοφία αλλά δε θέλησε να διακόψει την Αμαλία από τη διήγησή της.
-Παιδευόταν χρόνια μ' αυτό ο Τάκης και μαζί κι οι γονείς του. Η μητέρα του, η κυρά- Τασούλα, πολύ καλή γυναίκα! Τελικά, το ξεπέρασε. Τα 'φτιαξε και με την Αννέτα, μεγάλος έρωτας! Περίπου τρία χρόνια τα είχανε. Κάνανε και σχέδια για αρραβώνες και γάμους. Και ' κει που το ζευγάρι ήταν ευτυχισμένο και ονειρεύονταν οικογένεια, έρχεται ένας θείος της Αννέτας από την Ελλάδα, γιατρός και τους άναψε φωτιές. Έβαλε λόγια στην Αννέτα και στους γονείς της πως ο Τάκης μπορεί να ξεπέρασε προσωρινά τον καρκίνο αλλά είναι πιθανό να εκδηλωθεί ξανά με άλλη μορφή και πως είναι κληρονομικός και άλλα τέτοια. Ε, το κορίτσι τρομοκρατήθηκε και ζήτησε από τον Τάκη να χωρίσουν. Εκείνος τρελάθηκε από τη στενοχώρια. Την παρακαλούσε, την ικέτευε, έκλαιγε, χτυπιόταν... Μέχρι κι η ίδια η κυρα-Τασούλα πήγε στους γονείς της Αννέτας να τους παρακαλέσει αλλά εκείνοι ανένδοτοι. Κι έτσι, ο Τάκης εξαφανίστηκε από τα μέρη μας. Χάσαμε τα ίχνη του εδώ και δυο χρόνια. Νομίζαμε πως απλά μετακόμισε αλλά όπως φαίνεται από τη φωτογραφία, ήρθε στην Ελλάδα για να μην του θυμίζει τίποτα το κορίτσι που αγάπησε τόσο πολύ.
-Κρίμα!, ψιθύρισε η Σοφία.
-Κρίμα! Πράγματι, κρίμα! Κι ήταν πολύ όμορφο ζευγάρι. Να, τον Τάκη τον βλέπεις και στις φωτογραφίες. Κούκλος ήταν και κούκλος παραμένει! Κι η Αννέτα όμως, ήταν πολύ όμορφη κοπέλα. Ξανθιά με κάτι τεράστια πράσινα μάτια. Πολύ ωραία, σου λέω! Α, για στάσου... Πρέπει να 'χω μια φωτογραφία που είναι μαζί σ' ένα πάρτι μου. Για να δω μια στιγμή...
Η Αμαλία έψαξε γι' ακόμη μια φορά στο μικρό της κουτί. Το κουτί των αναμνήσεων!
-Α, τυχερή είσαι! Την βρήκα!
Η Σοφία ήταν τυχερή...
Τόσο τυχερή που όταν αντίκρισε την εικόνα του χαμογελαστού ζευγαριού, ένιωσε πάλι να την χτυπά το ίδιο δυνατό ρεύμα. Η διαφορά ήταν πως τώρα γνώριζε το γιατί!

***
Η μέρα της επιστροφής έφτασε κι η Σοφία αισθανόταν έτοιμη πια να γυρίσει και ν' αντιμετωπίσει εκ νέου την καθημερινότητα. Το ταξίδι αυτό της είχε κάνει μόνο καλό. Είχε καταφέρει να γεμίσει τις μπαταρίες της αλλά και να διευρύνει τους γνωστικούς της ορίζοντες. Κι αυτό, από πολλές πλευρές...
Η Αμαλία κι ο Σωτήρης την αποχαιρέτισαν με σφιχτές αγκαλιές και φιλιά στο αεροδρόμιο, πράγμα που συγκίνησε τη Σοφία. Κι όταν πήρε τη θέση της στο αεροπλάνο, την ώρα της απογείωσης, άφησε τα δάκρυα που συγκρατούσε τόση ώρα να κυλήσουν ελεύθερα στο πρόσωπό της. Η καλοντυμένη παχουλή κυρία που καθόταν δίπλα της το αντιλήφθηκε και θέλησε να της δώσει κουράγιο νομίζοντας πως η Σοφία φοβόταν τα ταξίδια στον αέρα.
Πατώντας στο ελληνικό έδαφος, ένιωσε παράξενα. Έμοιαζε σα να 'χε λείψει πολύ καιρό!
Το ίδιο συναίσθημα την πλημμύρισε κι όταν άνοιξε με τα κλειδιά της την πόρτα του σπιτιού της. Ένας χώρος έρημος, σκοτεινός και τόσο ήσυχος. Μόνο όταν ανέβασε τα ρολά των παραθύρων απέκτησε πάλι χρώμα και ζωντάνια. Και μόνο τότε συνειδητοποίησε η Σοφία πραγματικά ότι επέστρεψε... Ευτυχώς, με νέα δύναμη, με νέα σκέψη!

Διαβάστε το Απόσπασμα 12