Ύποπτοι και Φίλοι - Απόσπασμα 12

Ο Πέτρος την υποδέχτηκε μ' ενθουσιασμό.
-Ωωω, καλώς το κορίτσι! Μια χαρά σε βλέπω. Εκεί που πήγες, φαίνεται πως ξεκουράστηκες. Ποιο είναι αυτό το μέρος να το επισκεφτούμε κι εμείς;
Η Σοφία χαμογέλασε πονηρά. Δεν είχε σκοπό ν' αποκαλύψει σε κανέναν ακόμα τον προορισμό που είχε επιλέξει.
-Καλά, πόσο του μηνός έχουμε σήμερα; Μεθαύριο κανονικά δεν πιάνεις δουλειά εσύ;
-Την έκοψα την άδεια μου, Πέτρο. Σας πεθύμησα, τι να κάνω;
-Άσ' τα αυτά, μουσίτσα. Πολύ παράξενη είσαι τον τελευταίο καιρό βρε παιδί μου. Κάτι συμβαίνει. Ο αγαπητικός φταίει; Μήπως τον καλέσανε επειγόντως στη δουλειά κι επιστρέψατε άρον άρον; Αλλά δε θα 'σουν τόσο ευδιάθετη. Η δικιά μου, όσες φορές έχει συμβεί κάτι τέτοιο, έχει μούτρα μέχρι το πάτωμα.
Η Σοφία γέλασε με την ψυχή της φέρνοντας στο μυαλό της την εικόνα της θυμωμένης Μάνιας.
-Ο Φάνης πού είναι; ρώτησε στη συνέχεια.
-Τον ειδοποίησαν από το νοσοκομείο. Φαίνεται πως «ξύπνησε» η Λένα. Ξέρεις, η κοπέλα που βρισκόταν σε κώμα.
Η καρδιά της Σοφίας χτύπησε δυνατά ακούγοντας τα λόγια του Πέτρου.
-Ναι, ναι, ξέρω, είπε σαν υπνωτισμένη κι όταν συνήλθε, πήρε την απόφαση πως είχε έρθει η ώρα για να συναντήσει αυτή τη γυναίκα. Είχε μαζέψει αρκετή δύναμη για να μπορέσει ν' αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο και αυτήν και τον Αλέξη.
-Πέτρο, πάω να βρω το Φάνη. Ίσως με χρειάζεται, ανακοίνωσε βιαστικά η Σοφία και βγήκε από το γραφείο χωρίς να περιμένει ν' ακούσει το σχόλιο του συναδέλφου της.
Όσο πλησίαζε στο νοσοκομείο, τόσο πολλαπλασιαζόταν η ένταση μέσα της. Μπήκε με μια βαθιά ανάσα. Ήλπιζε να μην πέσει πάνω στον Αλέξη. Τελικά, έπεσε πάνω σε ένα άλλο γνωστό της πρόσωπο που δεν περίμενε να συναντήσει. Ήταν ο Δημήτρης που 'χε γνωρίσει στο μπαρ ψάχνοντας για το Σπύρο.
-Επ, τι κάνεις εσύ εδώ;
-Α, γεια σας, τι κάνετε; Εγώ ήρθα να δω τη θεία μου.
-Τι έπαθε η θεία σου;
-Προβλήματα με την καρδιά. Εσείς; Επισκέπτεστε κάποιον δικό σας;
-Ευτυχώς όχι. Όλοι παραμένουν υγιείς. Για μια υπόθεση είμαι εδώ. Για μια κοπέλα που βρίσκεται σε κώμα.
-Σε κώμα, ε; Κρίμα! Και, συνήλθε;
-Έτσι νομίζαμε, αλλά τελικά όχι.
-Τι λένε οι γιατροί; Θα συνέλθει;
-Όπως όλα δείχνουν κι απ' ό,τι μας έχουν ενημερώσει, οι πιθανότητες να επανέλθει είναι πολύ λίγες.
-Α, έτσι; Ποτέ δεν ξέρεις.
-Πράγματι!
-Λοιπόν, σας χαιρετώ!
-Γεια σου, Δημήτρη! Χάρηκα που σε είδα.
Και δεν έλεγε ψέματα... Καλύτερα ήταν να έβλεπε μπροστά της τον Αλέξη;

***
Ο Φάνης σχεδόν τρόμαξε όταν την είδε.
-Σοφία...
-Σ' αιφνιδίασα;
-Δε σε περίμενα. Τελείωσε κιόλας η άδεια σου;
-Την τελείωσα εγώ νωρίτερα. Μου έλειψε η δουλειά μου, όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο. Λοιπόν, τι γίνεται εδώ;
-Μόλις ολοκληρώθηκε η ενημέρωσή μου από τους γιατρούς. Η Λένα έδειξε τα πρώτα σημάδια επικοινωνίας με το περιβάλλον.
-Αλήθεια; Αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Πότε θα μπορέσει να δώσει κατάθεση;
-Δεν το γνωρίζω, αλλά σίγουρα θα χρειαστεί να περάσει κάποιο χρονικό διάστημα για να καταφέρει ν' αντεπεξέλθει σε κάτι τόσο επώδυνο για την ίδια.
-Ανυπομονώ! Μπορούμε να τη δούμε;
-Προς το παρόν όχι. Με τα πρώτα σημάδια βελτίωσης, οι γιατροί θα μας ενημερώσουν για να έρθουμε σ' επαφή μαζί της. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, άδικα ήρθες ως εδώ.
«Μην το λες», σκέφτηκε η Σοφία.
Πάντως, ο Αλέξης δεν ήταν εκεί!

***
Η Σοφία ξαπλωμένη στον καναπέ της σκεφτόταν την ιστορία αγάπης που της είχε διηγηθεί η Αμαλία. Ο Τάκης κι η Αννέτα! Τι ταιριαστό ζευγάρι! Θα μπορούσαν τώρα να 'ναι μαζί ευτυχισμένοι. Όμως, κάποιες φορές η μοίρα παίζει σκληρά παιχνίδια και μπορεί να βρεθείς προδομένος από τους ανθρώπους που πίστευες ότι σ' αγαπούν πραγματικά. Από εκείνους τους ανθρώπους που σε πείθουν πως θα σ' αγαπούν για πάντα ό,τι κι αν συμβεί. Αυτό φαίνεται πως πίστευε κι ο Τάκης για την Αννέτα κι όταν εκείνη του γύρισε ξαφνικά την πλάτη –ίσως με πόνο, αλλά το έκανε-, ο Τάκης πληγώθηκε βαθιά κι ανεπανόρθωτα. Ίσως και να 'χε προσπαθήσει να δώσει τέλος στη ζωή του. Ποιος ξέρει;
Μετά από ένα τόσο δυνατό χτύπημα, ο άνθρωπος μπορεί ν' αλλάξει ριζικά. Να δει από άλλη οπτική γωνία τα πράγματα και ν' αντιμετωπίσει με διαφορετικό τρόπο την απόρριψη.
Η Σοφία κατανοούσε...
Μπορείς να κατανοήσεις και τις «ακατανόητες» πράξεις των άλλων αρκεί να κοιτάξεις βαθιά στην ψυχή.
Κι η Σοφία αισθανόταν τώρα μια μικρή ψυχολόγος!

***
Εκείνο το πρωινό η Σοφία δεν θα το ξεχνούσε για το υπόλοιπο της ζωής της.
Ο Φάνης είχε απαντήσει στο τηλέφωνο και 'κεινη του είχε ρίξει ένα αγωνιώδες βλέμμα σα να 'χε μαντέψει αυτό που της ανακοίνωσε αμέσως μόλις κατέβασε το ακουστικό.
-Η Λένα είναι έτοιμη να μας δεχτεί.
Τα πόδια της δεν είχαν σταματήσει να τρέμουν στη διαδρομή έως ότου φτάσουν στο νοσοκομείο. Δε μπορούσε ούτε η ίδια να εξηγήσει το λόγο που αισθανόταν έτσι. Μια μάζα άγχους της έφραζε τη δίοδο του αέρα και δυσκολευόταν ν' αναπνεύσει. Το ίδιο θυμόταν πως είχε πάθει και την πρώτη ημέρα των πανελληνίων. Όχι γιατί αγωνιούσε πραγματικά για τα θέματα που θα έπεφταν, αλλά γιατί το σχολείο έφτανε στο τέλος του. Ίσως αυτό να ήταν ο συνδετικό κρίκος... Το τέλος! Η Σοφία , έστω και υποσυνείδητα, «γνώριζε» πως η υπόθεση αυτή ακολουθούσε πια τερματική πορεία.
Οι γονείς της Λένας τους υποδέχτηκαν στον προθάλαμο του νοσοκομείου. Τα πρόσωπά τους είχαν βρει τη χαμένη τους λάμψη από τότε που η μονάκριβη κόρη τους είχε συνέλθει.
-Δόξα τω Θεώ! Όλα καλά, είπαν με μια φωνή.
-Είναι με τον φίλο της τώρα, αποκρίθηκε η μητέρα της.
-Οι γιατροί επιτρέπουν σ' έναν κάθε φορά να μπαίνει στο δωμάτιο, συμπλήρωσε ο πατέρας της.
Επομένως, ο Αλέξης βρισκόταν μέσα, μόνος μαζί της...
Η Σοφία ένιωσε μικρά τσιμπηματάκια ακούσιας ζήλιας στην καρδιά αλλά δεν άφησε το συναίσθημα να την παρασύρει.
Όμως, μετά, ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα κι εμφανίστηκε εκείνος...
Τόσο όμορφος...
Κι η καρδιά της σκίρτησε αυτή τη φορά κι ύστερα, πόνεσε...
Κι ένα πικρό «γιατί» καρφώθηκε στα χείλη της που τον άφησε να το δει μα εκείνος το αγνόησε.
Τότε, η Σοφία κατάλαβε... Ο Αλέξης ήταν πια ένας άλλος! Δεν υπήρχε ο νεαρός άνδρας που χαιρόταν μαζί της πριν λίγο καιρό την αλμυρή δροσιά της θάλασσας. Δεν ήταν ο Αλέξης της! Άλλωστε εκείνη είχε απαιτήσει να την ξεγράψει. Εκείνη του είχε ζητήσει να μην την ενοχλήσει ποτέ ξανά. Να τα σβήσει όλα και να προσποιηθεί πως δεν την γνώριζε από πριν. Αυτό είχε ζητήσει. Και τελικά, εκείνος πείσθηκε και υπάκουσε. Γι' αυτό, δεν ήταν πια ο Αλέξης της! Ήταν ο Αλέξης της Λένας!
Χαιρέτησε τη Σοφία και το Φάνη με απόλυτη σοβαρότητα και τους μετέφερε την επιθυμία της Λένας να τους συναντήσει. Σύμφωνα με την εντολή των γιατρών, μόνο ένας θα έμπαινε στο δωμάτιο. Ο Φάνης κοίταξε τη Σοφία παραχωρητικά και εκείνη το αποδέχτηκε. Είχε έρθει η ώρα να γνωρίσει την... αντίζηλο!

***
Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. Επικρατούσε μια απειλητική ησυχία που μεγάλωνε την νευρικότητα της Σοφίας.
Δίπλα στο κρεβάτι υπήρχε ένα χαμηλό σκαμπό. Η Σοφία κάθισε χωρίς να πει λέξη. Η Λένα είχε τα μάτια της κλειστά και δεν ήξερε αν την είχε πάρει ο ύπνος. Της πέρασε από το μυαλό να βγει από το δωμάτιο με τη δικαιολογία ότι η Λένα κοιμόταν κι ύστερα, να τρέξει μακριά, να ξεφύγει από τη βαριά ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο νοσοκομείο. Η αναβλητικότητα όμως, ήξερε πως δε θα έβγαζε πουθενά. Ήταν έτοιμη να μιλήσει όταν η Λένα άνοιξε τα μάτια της κι ένα μικρό φως ξεχώρισε ανάμεσα στο σκοτάδι. Κάρφωσε το βλέμμα της πάνω στη Σοφία κάνοντας την να αναρωτηθεί αν γνώριζε πως είχε μπροστά της την «άλλη».
-Είστε... για..., είπε χαμηλόφωνα κι η χροιά της, γλυκιά και τρυφερή, ήχησε στ' αυτιά της Σοφίας σαν μελωδία βγαλμένη από τις παιδικές της αναμνήσεις.
-Ναι, ήρθα για να... για την κατάθεση, αποκρίθηκε η Σοφία και τράβηξε το σκαμπό πιο κοντά στο προσκεφάλι νιώθοντας την ανάγκη να την βοηθήσει.
-Εγώ...εγώ..., κάτι προσπάθησε ν' αρθρώσει η Λένα αλλά δεν τα κατάφερε.
Η Σοφία χωρίς να σκεφτεί, της έπιασε το χέρι. Ο πόνος κι η θλίψη κόπηκαν στα δυο.
Η Λένα ένιωσε ανακούφιση. Σχεδόν χαμογέλασε κι η Σοφία παραδέχτηκε πως ήταν μια όμορφη και θελκτική νεαρή γυναίκα. Ήταν φυσιολογικό τα μικρά τσιμπηματάκια ζήλιας να έκαναν την εμφάνισή τους, όμως αυτή τη φορά η καρδιά της Σοφίας ήταν απασχολημένη.
-Είσαι έτοιμη να μου μιλήσεις για εκείνο το βράδυ; τη ρώτησε.
Η Λένα έγνεψε «ναι» με μια κίνηση του κεφαλιού κι ένα διαμαντένιο δάκρυ κύλησε στο καλοσχηματισμένο πρόσωπό της.
Η Σοφία της έσφιξε το χέρι.
-Εγώ ήμουν... ήμουν εκεί. Ο Αλέξης δεν ήταν... εκεί. Μόνη ήμουν. Στα δέντρα. Τη νύχτα. Στα δέντρα.
Ακόμα ένα δάκρυ έκανε την εμφάνισή του.
-Και; Τι συνέβη εκεί; Θυμάσαι;
-Ναι. Θυμάμαι. Ήμουν μόνη.
-Και μετά;
-Ήρθε από πίσω μου.
-Ποιος;
-Εκείνος. Ο νέος. Εγώ τον είδα.
-Τον είδες; Μπορείς να τον περιγράψεις;
Η Λένα έδειξε πως δυσκολευόταν.
-Τον είδα.
-Πώς ήταν;
-Τα χέρια μου στην πλάτη. Έσφιγγε δυνατά.
Το πρόσωπό της έκανε απότομες κι έντονες συσπάσεις σα να ζούσε ξανά το βράδυ εκείνο. Τα δάκρυα έτρεχαν βροχή από τα μάτια της. Η Σοφία τρόμαξε.
-Λένα, άκουσέ με. Ξεκουράσου. Θα πούμε τα υπόλοιπα κάποια άλλη στιγμή.
-Τον είδα, ψιθύρισε εκείνη διατηρώντας τη φωνή της σταθερή παρά την ταραγμένη όψη της.
-Το ξέρω. Το ξέρω. Χαλάρωσε τώρα. Χαλάρωσε.
Την ίδια στιγμή στο δωμάτιο μπήκε μια νεαρή νοσοκόμα.
Η Σοφία την κοίταξε φοβισμένα. Ανησυχούσε μήπως την κατηγορήσει ότι πίεσε τη Λένα και την αναστάτωσε. Εκείνη όμως, δε φάνηκε να εκπλήσσεται. Αντιθέτως, στράφηκε προς τη Σοφία καθησυχαστικά.
-Όλα καλά; τη ρώτησε χαμογελαστά.
-Όλα καλά, απάντησε η Σοφία αλλά η αστάθεια στην φωνή της πρόδιδε την αβεβαιότητα της.

***
Ο γιατρός εξήγησε στο Φάνη και στη Σοφία πως η Λένα είχε υποστεί κάποια εγκεφαλική βλάβη από τα χτυπήματα και γι' αυτό παρουσίαζε πρόβλημα στην ομιλία. Αυτό, όμως με τον καιρό και μερικά μαθήματα λογοθεραπείας θα ξεπερνιόταν.
Η Σοφία εξέφρασε τη δυσκολία που αντιμετώπισε να συνεννοηθεί μαζί της. Ο γιατρός πρότεινε να επιβραδύνουν τη διαδικασία και τη συμβούλεψε να την επισκέπτεται τα πρωινά μέχρι να πετύχουν αυτό με τους περισσότερους βαθμούς διαύγειας. Κοινώς, «η Λένα είναι με τις μέρες της». Δεν απέκλειε βέβαια, την πιθανότητα να μπλόκαρε εξαιτίας της αναφοράς στο βράδυ του περιστατικού. Το κώμα στο οποίο είχε πέσει για τόσον καιρό, είχε βοηθήσει στην αποφυγή της κατάστασης «σοκ» αλλά σίγουρα δεν ήταν αρκετό ώστε να μην μείνουν κατάλοιπα της τραυματικής εμπειρίας στην ψυχή της. Γι' αυτό το λόγο την παρακολουθούσε από την πρώτη κιόλας μέρα της επαναφοράς της στον πραγματικό κόσμο ψυχοθεραπευτής.
Το συμπέρασμα από όλη αυτήν την συζήτηση ήταν πως η Σοφία υποχρεωνόταν να έχει καθημερινή επαφή με τη Λένα, αν βέβαια ήθελαν πραγματικά οι αρχές να έχουν ένα γρήγορο αποτέλεσμα. Διαφορετικά, μπορούσαν να περιμένουν ν' αναρρώσει πλήρως η Λένα και να δώσει την κατάθεση της. Κάτι τέτοιο όμως, μπορεί να έπαιρνε και μήνες. Η Σοφία ήταν σίγουρη πως δεν ήταν σωστό να το καθυστερήσουν τόσο. Στη βράση κολλάει το σίδερο...
Έτσι, η Σοφία βρέθηκε κοντά στη Λένα και το επόμενο πρωινό. Δεν κατάφερε να της αποσπάσει πληροφορίες αφού η Λένα είχε την ίδια αντίδραση με αυτήν της προηγούμενης ημέρας ενώ επαναλάμβανε συνεχώς τα ίδια. Η Σοφία κουβέντιασε για λίγα λεπτά με τη μητέρα της που βρισκόταν στο νοσοκομείο, πάντα στο πλάι της κόρης της κι έφυγε χωρίς τις επιθυμητές εξελίξεις.
Αυτό συνέβη άλλα δύο πρωινά κι η Σοφία είχε απογοητευτεί. Η Λένα δε μιλούσε, ο Αλέξης δεν ήταν εκεί.
Μια από αυτές τις απρόσφορες ημέρες συνάντησε για ακόμη μια φορά τον Δημήτρη, τον νεαρό από το μπαρ.
-Ακόμα νοσηλεύεται η θεία σου;
-Δυστυχώς ναι.
-Μπράβο σου που έρχεσαι τακτικά και τη βλέπεις.
-Τι να κάνω; Δεν έχει παιδιά η καημένη και έχω αναλάβει εγώ το ρόλο αυτό. Εσείς; Για την κοπέλα που βρίσκεται σε κώμα;
-Ναι, γι' αυτήν.
-Επανήλθε, ε;
-Μπα, όχι. Σκούρα τα πράγματα.
-Α, όχι, ε;
-Ε, γιατί σου φαίνεται περίεργο; Οι περισσότεροι που βρίσκονται σε τέτοιες καταστάσεις δεν καταφέρνουν να ξυπνήσουν.
-Μμμ, κρίμα!
-Αυτό λέω και 'γω . Κρίμα!
Αποχαιρετίστηκαν κι ο καθένας πήρε το δρόμο του.
Η Σοφία δεν αισθανόταν ενοχές για τα ψέματα που έλεγε. Η επαναφορά της Λένας έπρεπε να μείνει μυστική γιατί αλλιώς μπορεί και να κινδύνευε.

Διαβάστε το Απόσπασμα 13