Μια νύχτα με βροχή, ένα απότομο φρενάρισμα και μια καραμπόλα. Σπασμένα φανάρια στην άσφαλτο και τέσσερις οδηγοί να αλληλοκοιτάζονται και να αλληλοκατηγορούνται. Ο Κωστής, η Μαρίνα, η Ελπίδα, η Ναταλία... Έτσι άρχισαν όλα...
Δώδεκα μήνες ακολούθησαν. Γεμάτοι ανατροπές, δάκρυα και γέλια για τους τέσσερις που ξεκίνησαν αντίπαλοι, έγιναν φίλοι και κατέληξαν να ξεπεράσουν ακόμη κι αυτό το στάδιο. Έγιναν ο ένας για τον άλλον, το «τώρα», το «σήμερα», το «πάντα».
Σαν τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, που κάποτε καθόριζαν τις ζωές των απλών θνητών, έτσι κι εκείνοι οι δώδεκα μήνες σφράγισαν το πεπρωμένο τους.
Δώδεκα μήνες. Δώδεκα θεοί.
Όρισαν. Διέταξαν. Εκτέλεσαν.
Ένα σύγχρονο μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη φιλία και τον έρωτα!

«Θα σου διηγηθώ μια ιστορία που θα σε κάνει να πιστέψεις στον Θεό».

Η ιστορία που ο ηλικιωμένος Ινδός διηγήθηκε στο συγγραφέα είναι η απίστευτη ζωή του Πι Μολιτόρ Πατέλ, που έκανε το γύρο του κόσμου και βρίσκεται μέσα σε τούτο δω το βιβλίο.

Ο Πι και η οικογένειά του ζουν στην Ινδία και διατηρούν ένα ζωολογικό κήπο. Ο νεαρός Πι έχει δύο αγάπες: τα ζώα και το διάβασμα. Διαβάζει με πάθος ό,τι έχει σχέση με τον Ινδουισμό, το Χριστιανισμό και το Ισλάμ και, προς μεγάλη έκπληξη των γονιών του, αποδέχεται και πιστεύει και τις τρεις θρησκείες. Κάποτε η οικογένεια αποφασίζει να μεταναστεύσει στον Καναδά μαζί με τα ζώα. Το πλοίο όμως ναυαγεί κι ο Πι βρίσκεται μόνος σε μια βάρκα μαζί με μια απίστευτη ομάδα: μια ζέβρα, μια ύαινα, έναν ουρακοτάγκο και μια τεράστια βασιλική τίγρη της Βεγγάλης.

Ο Πι πρέπει τώρα να συνυπάρξει με ναυαγούς που δεν μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Με εξυπνάδα, με απίστευτο θάρρος και ανομολόγητο φόβο, αποδέχεται τη φύση του κάθε ζώου και αναπτύσσει μια άρρηκτη σχέση κυρίως με την τίγρη. Δεν είναι τυχαίο που αυτή έχει όνομα ανθρώπου: Ρίτσαρντ Πάρκερ.

Ο Γιαν Μαρτέλ μας δίνει ένα καταιγιστικό βιβλίο. Μια συγκλονιστική παραβολή για την πάλη ανάμεσα στην ψυχή και τη σάρκα. Συγκινητικό χωρίς μελοδραματισμούς, με χιούμορ ακόμα και στις πιο δραματικές του στιγμές, σε κάνει να σκεφτείς τους προσωπικούς σου Ρίτσαρντ Πάρκερ, τα δικά σου ναυάγια, και σε μαθαίνει πώς να επιβιώνεις.

Το πτώμα μιας άγρια δολοφονημένης γυναίκας ανακαλύπτεται σε ένα ερημικό σημείο.

Έμποροι όπλων, ναρκομανείς, μοντέλα που κυνηγούν την εφήμερη δόξα και το χρήμα μπλέκουν σε ένα εξαιρετικό αστυνομικό θρίλερ, με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Βρανά. Την ίδια στιγμή, στους δρόμους της πόλης άνεργοι, απολυμένοι,
άνθρωποι χωρίς αύριο, αγανακτισμένοι τριγυρίζουν απελπισμένοι με οδηγό
την οργή για τη μοίρα που τους επιφύλαξαν... Ένας άλλος κόσμος, του πλούτου και της διαφθοράς, τρώει τις σάρκες του.

Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα ο αστυνόμος προσπαθεί να ανακαλύψει
την αλήθεια, ισορροπώντας ανάμεσα στο νόμο και τον ανθρώπινο πόνο.
Ανέλπιστος βοηθός του θα αποκαλυφθεί η κόρη του Άννα, που παλεύει κι εκείνη ενάντια στην αδικία, την ασχήμια και το φόβο.

Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, σύγχρονο, σκληρό μα και βαθιά ανθρώπινο, γραμμένο κινηματογραφικά. Μια ιστορία βγαλμένη από την αληθινή ζωή και τους αληθινούς άγριους δρόμους.

Η κρατούσα βλακεία
είναι πάντα η βλακεία
των κρατούντων

Οικονομολόγοι-ζογκλέρ, που κάνουν ταχυδακτυλουργίες τρισεκατομμυρίων, χωρίς να κατέχουν καν την προπαίδεια του πολλαπλασιασμού. Πολιτικοί που μετρούν πάντα ψήφους και ποτέ επιχειρήματα. Πυροβολημένοι θρησκόληπτοι, που επιστρατεύουν ένα υπερσύγχρονο οπλοστάσιο, μόνο και μόνο να μας ξαναγυρίσουν στον Μεσαίωνα: Πίσω από την παγκόσμια εξαθλίωση, αυτό υποστηρίζει ο Μίχαελ Σμιτ-Σάλομον στο συναρπαστικό μανιφέστο του, κρύβεται μόνο αυτό: μια ανεπανάλπτη, μια θηριώδης βλακεία που αγκαλιάζει ολόκληρη την οικουμένη.

Μήπως είναι καιρός να αντισταθούμε στην καθολική παραφροσύνη της εποχής μας;

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Όταν η βλακεία γίνεται ενδημική

Η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα δεν είναι ούτε οι σεισμοί ούτε τα τσουνάμι, ούτε οι ασυνείδητοι πολιτικοί, οι άπληστοι μάνατζερ ή οι σκοτεινοί συνωμότες, αλλά ένα φαινόμενο ιδιόρρυθμο και παγκόσμιο, ένα φαινόμενο που ξεπερνάει κάθε γνωστό όριο: η απροσμέτρητη ΒΛΑΚΕΙΑ! Κι όποιος δεν το πιστεύει, έχει ήδη μολυνθεί απ' αυτήν.
Βλακεία –μιλάμε για την παγκόσμιο σταθερά της ανθρώπινης ιστορίας, τη μοναδική δύναμη που υφίσταται αναλλοίωτη εδώ και χιλιετίες: βασιλιάδες, ποντίφηκες, πρόεδροι ήρθαν και παρήλθαν, κοινωνίες γεννήθηκαν και πέθαναν, εκλογικά προγράμματα συντάχθηκαν και ξεχάστηκαν –η βλακεία όμως καλά κρατεί. Οι επαναστάσεις δεν μπόρεσαν να τη βλάψουν στο παραμικρό, όπως δεν μπόρεσαν να τη βλάψουν οι φυσικές καταστροφές, οι παγκόσμιοι πόλεμοι ή οι οικονομικές κρίσεις. Και ενώ υπήρχαν κατά καιρούς ελπιδοφόρες προσεγγίσεις στο πρόβλημα της αρμονικής και ορθολογικής συνύπαρξης των ανθρώπων, αυτού του είδους τα πειράματα κατά κανόνα δεν κρατούσαν πολύ. Οι ισχυρές Διεθνείς των ηλιθίων, των στενοκέφαλων, των αιώνια χτεσινών, των απελπιστικά καθυστερημένων, επέστρεφαν το συντομότερο δυνατό στο πόντιουμ της ιστορίας και ξανάρχιζαν να καθορίζουν τον βλακώδη ρυθμό, στον οποίο ήταν υποχρεωμένες να χορεύουν οι ανθρώπινες σχέσεις.
Ο Τζον Άνταμς, ο δεύτερος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, διαμαρτυρήθηκε για την άθλια αυτή κατάσταση ήδη από τον 18o αιώνα: «Ενώ όλες οι άλλες επιστήμες προχωρούν με βήμα ταχύ, η τέχνη του διοικείν προχωράει με βήμα σημειωτόν? το σημερινό της επίπεδο είναι το ίδιο άθλιο μ' εκείνο πριν από τρεις ή τέσσερις χιλιάδες χρόνια».[1] Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Τα πεπραγμένα της πολιτικής υπολείπονται πάντα όσων έχουν επιτύχει οι άνθρωποι σε άλλους τομείς. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Θα μπορούσε, ας πούμε, να μένει η πολιτική πίσω από τις επιστήμες και τις τέχνες στο πνευματικό πεδίο, γιατί προσφέρει ακριβώς στους πνευματικά καθυστερημένους τη δυνατότητα να εξελιχθούν; Δε θα ήταν καθόλου δύσκολο να βρούμε πολιτικούς που το παράδειγμά τους να μας επιτρέπει να στηρίξουμε μια τέτοια θέση. Ωστόσο, θα ερχόμασταν σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα: γιατί η «εξουσία των ηλιθίων» δε βασίζεται σε ατομικές μειονεξίες (οι οποίες δεν παρατηρούνται συχνότερα στην πολιτική –ας είμαστε δίκαιοι τουλάχιστον σ' αυτό– απ' ό,τι στον γενικότερο μέσο όρο του πληθυσμού), αλλά σε συλλογικούς παραλογισμούς: η βλακεία γίνεται πολιτικά ενεργή όταν παίρνει ενδημικές διαστάσεις, όταν ο παραλογισμός είναι πανταχού παρών, σε βαθμό που να μην αναγνωρίζεται πια η πραγματική του φύση.
Αυτή είναι, ελέω ανθρώπου, η κανονική περίπτωση. Ο Φρίντριχ Νίτσε το δήλωσε κατηγορηματικά: «Ο παραλογισμός σπάνια απαντά στα μεμονωμένα άτομα –στις ομάδες όμως, στα κόμματα, στους λαούς και στις εποχές είναι ο κανόνας».[2] Η δυσκολία σ' αυτήν την «εντελώς φυσιολογική παράνοια» είναι το ότι μπορεί κανείς να την αναγνωρίσει μόνο όταν κρίνει από την ασφάλεια της απόστασης, στο χώρο ή στο χρόνο. Γιατί είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι σε ένα πολιτιστικό Μάτριξ, από το οποίο έχουμε κοινωνικά αφομοιωθεί. Έτσι, η τρέχουσα κουλτούρα την οποία ασπαζόμαστε, μας φαίνεται γενικά απολύτως λογική. Είναι όμως πράγματι έτσι; Είμαστε πράγματι σε τέτοιο βαθμό εξυπνότεροι από τους ανθρώπους του παρελθόντος, ή μήπως έχει φορέσει η δική μας βλακεία άλλο μανδύα; Θα μας βλέπουν ίσως οι μελλοντικές γενιές, εμάς τους «μορφωμένους ανθρώπους του πολιτισμού», με το ίδιο γεμάτο οίκτο βλέμμα, με το οποίο βλέπουμε, εμείς οι σημερινοί άνθρωποι, εκείνους τους μακρινούς προγόνους μας, που ήταν πεπεισμένοι ότι με ανθρωποθυσίες μπορούσαν να κατευνάσουν την οργή των στοιχείων της φύσης; Είμαστε άραγε το ίδιο ξεροκέφαλοι, το ίδιο προκατειλημμένοι, το ίδιο στενοκέφαλοι όσο κι εκείνοι; Ποιους θυσιάζουμε εμείς; Και για ποιους λόγους;
Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο κόκκινο χαπάκι για να μπορείς να βγεις από το παραισθησιογόνο Μάτριξ.[3] Πρέπει να καταβάλουμε ιδιαίτερα μεγάλες πνευματικές προσπάθειες για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε έστω κι ένα ελάχιστο ποσοστό των εφήμερων μύθων που κουβαλάμε όλοι μας. Αυτό και μόνο θα αρκούσε για να κρατήσει ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων εφ' όρου ζωής στο προαποφασισμένο γι' αυτούς Μάτριξ. Γιατί ποιος είναι διατεθειμένος να καταβάλει πνευματική προσπάθεια –εκτός ίσως όταν προσπαθεί να λύσει κάποιο σταυρόλεξο;
Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ είχε τη γνώμη ότι η έντονη απέχθεια προς την πνευματική προσπάθεια αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του βιολογικού μας είδους: «Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων είναι έτσι φτιαγμένη, ώστε απ' τη φύση της να μη μπορεί να ασχοληθεί σοβαρά παρά μόνο με το φαγητό, το πιοτό και τη συνουσία».[4] Από τη σκοπιά της εξελικτικής βιολογίας το φαινόμενο είναι κατανοητό: γιατί να υποβάλει ο άνθρωπος το όργανο της σκέψης του σε μια τόσο επίπονη δοκιμασία, αφού είναι παραπάνω από προφανές ότι αυτή η κατάχρηση νοητικού δυναμικού δεν πρόκειται ποτέ με τον όποιο τρόπο να ανταμειφθεί; Στο κάτω κάτω, αυτοί που τόλμησαν να ξεφύγουν από το πολιτιστικό Μάτριξ πολύ σπάνια κέρδισαν κάτι χειροπιαστό από την κατάχρηση του λογικού τους. Είναι εφιαλτικά μεγάλος ο αριθμός των πρωτοπόρων της ανθρωπότητας που κατά τη διάρκεια της ζωής τους εξοστρακίστηκαν αντί να τιμηθούν, διακωμωδήθηκαν, διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή οδηγήθηκαν στην πυρά.
Βεβαίως, από την εποχή της φονικής μανίας της Ιεράς Εξέτασης έχουν αλλάξει πολλά πράγματα –η προϋπάρχουσα ωστόσο σχέση εξουσίας και βλακείας παρέμεινε αναλλοίωτη. Εξακολουθεί να ισχύει ο κανόνας: η κρατούσα βλακεία είναι πάντα η βλακεία των κρατούντων.[5] Γι' αυτό και όποιος αντιστέκεται στην κοινή λογική (διάβαζε: στην τρέχουσα ομοφωνία των βλακών), έρχεται κατά κανόνα σε σύγκρουση με τους φύλακες της καθεστηκυίας τάξης. Ποιος όμως θα ήθελε να αποξενώσει τους παρασημοφορημένους εκπροσώπους του κράτους, της κοινωνίας, της θρησκείας; Δε δείχνει άραγε η εμπειρία ότι όποιος απομυθοποιεί τις ανοησίες, στο τέλος πιάνεται ο ίδιος κορόιδο; Μήπως δεν έχουμε μάθει να θεωρούμε ένδειξη «εξυπνάδας» το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να προσαρμόζονται και να κάνουν τα στραβά μάτια, ακόμα κι όταν πλήττεται σοβαρά η λογική;
Δεν έχει άδικο η παροιμία: «από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Ακόμα και στο έξυπνο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», δεν είναι τυχαίο το ότι μόνο ένα παιδί τολμάει να ξεστομίσει την αλήθεια που όλοι οι άλλοι αρνούνται να αναγνωρίσουν. Το ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός, το ότι οι εκπρόσωποι της εξουσίας συμμετέχουν σε μια ιδιόρρυθμη και τερατώδη κομπίνα, είναι μια συνειδητοποίηση υπερβολικά μεγάλη, υπερβολικά τρομακτική, για να φτάσει σ' αυτήν αβίαστα ο κοινός ενήλικας. Η ανεξαρτησία της σκέψης είναι, απ' ό,τι φαίνεται, εφικτή μόνο όταν ο άνθρωπος δεν έχει ακόμα φορέσει τον ζουρλομανδύα της συμβατικότητας –όπως το παιδί στο παραμύθι του Άντερσεν– ή έχει καταφέρει να τον πετάξει από πάνω του και να μετατραπεί για τα μάτια του κόσμου στον τρελό του χωριού.
Με το προσωπείο του τρελού που έχει απαλλαγεί απ' τον ζουρλομανδύα του μπορεί κανείς ν' απολαύσει ελευθερία έκφρασης –κινδυνεύοντας βέβαια να μην τον παίρνει κανείς στα σοβαρά. Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι σε μερικούς ανθρώπους ταιριάζει περισσότερο το σκουφί του γελωτοποιού παρά το καπέλο του καθηγητή. Έτσι λοιπόν, θα επιτρέψω εδώ στον εαυτό μου την αθυροστομία του γελωτοποιού, δε θα βάλω φίμωτρο στο στόμα μου, διακινδυνεύοντας την πιθανότητα να μη γίνω ποτέ αποδεκτός στη λέσχη των σοβαροφανών τζέντλεμεν. Το ότι δε δίνω δεκάρα γι' αυτό οφείλεται σ' ένα δικό μου παιδικό πείσμα, το οποίο δε με εγκατέλειψε με την ηλικία: απλώς, μου είναι αδύνατον να μείνω σιωπηλός, όταν οι άνθρωποι θεωρούν ότι ο αυτοκράτορας είναι ντυμένος, τη στιγμή που είναι προφανέστατα γυμνός. Έχω βαρεθεί ν' ακούω απ' τους πολιτικούς, τους θρησκευτικούς ηγέτες, τους σοφούς της οικονομίας, τους καναλάρχες –ναι, ακόμα και τους φιλοσόφους– χρόνο το χρόνο, μήνα το μήνα, βδομάδα τη βδομάδα, μέρα τη μέρα, πάντα τις ίδιες κενές νοήματος και αδιάφορες φράσεις. Και μου γυρίζουν τ' άντερα όταν υποχρεώνομαι να βλέπω άτομα που ανήκουν σ' αυτό το ευφυές βιολογικό είδος, να υιοθετούν τέτοιου είδους χονδροειδείς πλάνες.
Ταυτόχρονα δε θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα έξυπνο, δε θεωρώ καν ότι έχω τις σωστές απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που θέτει αυτό το μαχητικό γραπτό. Είμαι όμως αρκετά τρελός για να παραμένω αμετακίνητος στις θέσεις μου, μέχρι να βρεθεί κάποιος που να μου παρουσιάσει καλύτερα επιχειρήματα. Γι' αυτό το λόγο, μέχρις αποδείξεως του εναντίου, ξεκινάω από τη θέση ότι η αποκαλούμενη υψηλή μας κουλτούρα έχει οδηγήσει σε δυσθεώρητα ύψη όχι μόνο το τεχνολογικό δυναμικό της ανθρωπότητας αλλά και την ανθρώπινη βλακεία. Και αυτό ακριβώς κάνει τη σημερινή κατάσταση του κόσμου τόσο ασυνήθιστα επικίνδυνη: όταν η υψηλή τεχνολογία συναντιέται με την υψηλή ηλιθιότητα, οι συνέπειες είναι κατά κανόνα καταστροφικές!
Δεν απαιτείται ιδιαίτερη ευφυΐα για να κατανοήσουμε ότι αυτή την «εξουσία των ηλιθίων» δε γίνεται να την ανεχόμαστε επ' άπειρον. Στην πραγματικότητα, αρκεί να κοιτάξουμε τον κόσμο με την απροκατάληπτη ματιά ενός παιδιού. Στο παραμύθι του Άντερσεν ένα και μόνο παιδί, αμύητο στα «ηλίθια παιχνίδια των μεγάλων», κατάφερε να γκρεμίσει την αυλή της παράνοιας. Η ευχή μου είναι ν' ακολουθήσουν το παράδειγμά του όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Στο κάτω κάτω, η βιολογική μας εξέλιξη μάς έχει εφοδιάσει μ' ένα εκπληκτικά πολύπλοκο και πολύπλευρο όργανο σκέψης. Θα πρέπει ν' αρχίσουμε να το χρησιμοποιούμε με έξυπνο τρόπο...

Όταν η Άνα Στιλ συνάντησε πρώτη φορά τον δυναμικό, προβληματικό επιχειρηματία Κρίστιαν Γκρέυ, γεννήθηκε μεταξύ τους μια αισθησιακή σχέση που άλλαξε αμετάκλητα τη ζωή και των δυο τους.

Η Άνα ήξερε από την αρχή πως η αγάπη για τις Πενήντα Αποχρώσεις της δε θα ήταν εύκολη δουλειά και η κοινή ζωή τους δημιουργεί προκλήσεις που κανείς τους δεν είχε προβλέψει. Η Άνα πρέπει να μάθει να μοιράζεται τον πολυτελή τρόπο ζωής του Γκρέυ χωρίς να θυσιάζει την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της και ο Γκρέυ πρέπει να ξεπεράσει την παρόρμησή του να ελέγχει τους άλλους και να θάψει για πάντα τις φρικτές αναμνήσεις που εξακολουθούν να τον στοιχειώνουν.

Τώρα, επιτέλους μαζί, έχουν αγάπη, πάθος, σεξ, πλούτο κι έναν κόσμο με άπειρες δυνατότητες.

Όμως ακριβώς τη στιγμή που φαίνεται πως πραγματικά έχουν τα πάντα, η τραγωδία και η μοίρα συνδυάζονται για να κάνουν πραγματικότητα τους χειρότερους εφιάλτες της Άνα.

Ήταν, νομίζω, άνοιξη του 2007, λίγο πριν τελειώσει η τηλεοπτική σεζόν, όταν μου ζητήθηκε μια συνέντευξη από έναν τηλεοπτικό σταθμό για να κάνω το γνωστό απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Η παρουσιάστρια, συμπαθέστατη, που δούλευε σε ανταγωνιστικό κανάλι, με πήγε πολύ μαλακά με τις γνωστές ερωτήσεις. Προς το τέλος της συνέντευξης, η παρουσιάστρια άρχισε να πλέκει το εγκώμιό μου.
"Δημιουργήσατε τα παράθυρα, διευθύνατε όλα τα μεγάλα κανάλια και τώρα κάνετε άλλη μια επιτυχία στο STAR. Δημιουργήσατε ένα νεανικό lifestyle πρόγραμμα, το οποίο θεωρείται επιτυχημένο. Άρα, πρέπει να αισθάνεστε ευτυχισμένος". Η αυθόρμητη απάντησή μου πρέπει να τη σόκαρε.
"Όχι, αγαπητή μου, δεν αισθάνομαι ευτυχισμένος".
Το κορίτσι σώπασε κι εγώ συνέχισα:
"Ποτέ δεν ήμουν ευτυχισμένος! Μια ζωή οι φίλοι μου με ρωτούσαν τι έχω. Κι εγώ ήμουν λυπημένος. Κι όταν εσύ μου λες για τη μεγάλη επιτυχία του ΣΚΑΪ και τα παράθυρα, θέλω να σου πω ότι τότε έπασχα από βαθιά κατάθλιψη. Όταν όλοι οι άνθρωποι νόμιζαν ότι απολάμβανα τη μεγάλη μου επιτυχία, εγώ ήμουν άτομο με ειδικές ανάγκες που δεν μπορούσα να βγω ούτε από το σπίτι μου. Και πάλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ με το τέρας της κατάθλιψης".

Σε κάποιο χωριό της Κρήτης γεννιέται ο Νικηφόρος Χερουβείμ, καρπός ενός βιασμού και «υιοθετημένο» τέκνο ενός βεβιασμένου γάμου. Είναι ένα πανέξυπνο παιδί που λατρεύει τη μητέρα του τη Συρμαλιώ και μισεί τον «πατέρα» του. Με αποσκευές βαριές από την παιδική του ηλικία, ο Νικηφόρος εκτινάσσεται και διαγράφει μια λαμπρή, για τους πολλούς, πορεία: κατακτά τίτλους σπουδών, αποκτά διασυνδέσεις, θέσεις, κοινωνική επιφάνεια, πλούτο, οικογένεια. Μέσα σε αυτή τη λυσσαλέα προσπάθεια για άνοδο, χάνει το πολυτιμότερο: την ψυχή του. Η εμπλοκή του σε κυκλώματα τοκογλυφίας, πλειστηριασμών, λαθρομετανάστευσης τον ανεβάζει στο βάθρο της εξουσίας, θεωρώντας ότι έχει τον έλεγχο των πάντων. Όταν, όμως, χάνεις τον έλεγχο της συνείδησής σου, μοιραία έρχεται η ανατροπή: ένα ξαφνικό γεγονός όσο κι οριστικό όπως ο θάνατος θα φέρει στη ζωή του τις Eρινύες. Όλα γύρω του καταρρέουν και οι ενοχές του τον οδηγούν στη μεταστροφή, αγνοώντας όμως κι ο ίδιος αυτό που του επιφυλάσσει η μοίρα. Οι ιστορίες των ανθρώπων γύρω του θα κάνουν το δικό τους κύκλο για να ζήσουν, να πάθουν, να μάθουν, να καταστραφούν ή να βρουν τη γαλήνη. Όλοι τους θα βαδίσουν το δρόμο τους, αφήνοντας ο καθένας τα δικά του χνάρια. Και κάπου εκεί, σε αυτό το γύρισμα της ζωής, μετά τη στροφή, ο Νικηφόρος σε ένα άγνωρο μονοπάτι θα συναντήσει την Ελένη, μια γυναίκα που κουβαλά κι εκείνη βαριές αποσκευές από το παρελθόν. Η μία ψυχή με δανεικά αποφόρια και η άλλη με δανεικές στολές και ψεύτικα παράσημα ενώνονται για να ζήσουν και να παλέψουν μαζί.

Μέσα από την ιστορία του κεντρικού ήρωα του νέου μυθιστορήματος της Αλκυόνης Παπαδάκη διαγράφεται η πορεία της Ελλάδας των τελευταίων χρόνων, πάνω στο χάρτη της ψεύτικης ευμάρειας, της κοινωνικής υποκρισίας, της κερδοσκοπίας, των χαμένων αξιών και συνειδήσεων, της οργής, της ταπείνωσης, της απελπισίας, αλλά και της ανθρωπιάς, της μοιρασιάς, της πίστης και του αγώνα, που αφήνουν πάντα μια χαραμάδα ελπίδας για καλύτερες μέρες. Μια επίκαιρη ηθογραφία, όπου ο θίασος των μυθιστορηματικών προσώπων είναι αλάνθαστη διαλογή ρόλων που στο σύνολό τους είναι απόλυτα αληθινοί, χωρίς αμφιβολία αναγνωρίσιμοι και δραματικά οικείοι. Ο καθένας αφήνει το αποτύπωμά του σαν καταγραφή για να εξαχθεί εντέλει το αποτέλεσμα ότι όλα είναι καλά μετρημένα, υπολογισμένα, ώσπου στο αναπόφευκτο γύρισμα της ζωής ή της Ιστορίας, τα πάντα γίνονται αναμέτρηση.

Στην ανθολογία αυτή παρουσιάζονται εβδομήντα ερωτικά ποιήματα (ή και ποιήματα για τον έρωτα) του «μεγαλύτερου [αγγλόφωνου] ποιητή της εποχής μας», και, ίσως, «του μεγαλύτερου σε κάθε γλώσσα», σύμφωνα με την άποψη του T.S. Eliot. Τα ποιήματα καλύπτουν πενήντα χρόνια δημιουργίας του Yeats, από τη νεανική περίοδο του «ρομαντικού ιδεαλισμού», όπου ο ανέλπιδος έρωτάς του για τη φλογερή επαναστάτρια Maud Gonne συχνά τη μεταμορφώνει σε ηρωίδα της ιρλανδικής ή της ελληνικής μυθολογίας, μέχρι τη «μοντερνιστική» ή την τραχιά ποίηση της ωριμότητάς του και της τελευταίας περιόδου του έργου του, όπου προβάλλεται μια «σκληρή» ή έντονα σαρκική όψη του έρωτα

Το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού, παρακολουθώντας συνεχώς τους πάντες και τα πάντα μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες, ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και τις συνειδήσεις.
Όλα προσαρμόζονται στη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή που πρεσβεύει το Κόμμα, ο μόνος αλάθητος μηχανισμός, του οποίου προσωποποίηση είναι ο Μεγάλος Αδελφός. Όλα, ακόμα και το παρελθόν, όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, και όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν.
Το έγκλημα της σκέψης είναι το θανάσιμο αμάρτημα. Γι αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Και όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος: θα πεθάνει αγαπώντας τον Μεγάλο Αδελφό.
Όταν ο Όργουελ έγραφε το βιβλίο του, το 1984 ήταν μέλλον. Σήμερα είναι παρελθόν. Αλλά, μετά από το έργο αυτό, το πραγματικό 1984 θα είναι πάντα μια χρονιά του μέλλοντος, η πρώτη ενός ζοφερού μιλένιουμ που απειλεί την ανθρώπινη ιστορία.
Ένα από τα μεγαλύτερα βιβλία του εικοστού αιώνα, το 1984 διαβάστηκε σαν μανιφέστο και θαυμάστηκε σαν προφητεία. Η εφιαλτική του αλήθεια για το κράτος της θανατερής τρομοκρατίας απέχει μόλις ένα βήμα από το να γίνει πραγματικότητα: ήδη ο Μεγάλος Αδελφός μάς βλέπει.

Στις σελίδες του βιβλίου αποκαλύπτεται ένας λαμπερός και ταυτόχρονα θαμπός, μοναχικός κόσμος, με στρας, ηχεία, κονσόλες, γκριν ρουμ, ρεντ ρουμ, μάνατζερ, πάρτι, γαρίδες και μπανάνες, καλοντυμένα αστέρια, προκλητικές εμφανίσεις, δραστήριες πρεσβείες, αμήχανες αποστολές, όλα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν το μεγάλο ευρωπαϊκό διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Τον κόσμο αυτό μας παρουσιάζει η πιο γνωστή τηλεοπτική φωνή της Γιουροβίζιον στην Ελλάδα: "Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας, είμαι η Δάφνη Μπόκοτα από το Δουβλίνο, την Κωνσταντινούπολη, τη Λωζάννη, τις Βρυξέλλες, τη Ρώμη, το Ζάγκρεμπ, το Όσλο... και για τις επόμενες τρεις ώρες και για δεκαοχτώ μείον ένα χρόνια ήμασταν μαζί".
Χανόμαστε μέσα στις σελίδες των αποκαλύψεων, των ρόλων, των συγκρούσεων, των μυστικών συμφωνιών, των παρασκηνίων... του συναρπαστικού σκηνικού της Γιουροβίζιιον, που μερικοί θέλησαν να το σφραγίσουν για τη Δάφνη Μπόκοτα. Αλλά αυτή είναι ακόμα εδώ!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου